The Illusionist VS. The Prestige?

Σαν πολλοι μάγοι μαζωχτήκαμε. Για κάτσε να τους βάλουμε σε μιά σειρά να δούμε τί τρέχει με δαύτους.

Γενικά από μικρό παιδί δεν ήξερα πως να ανταποκριθώ στα ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Εβλεπα στην τηλεόραση τον Μάικ Λαμάρ (αλήθεια, τον θυμάται κανείς), και ήξερα πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα, γιατί αν στα αλήθεια έκανε το μπαστούνι να κόβει βόλτες από μόνο του, θα τον είχανε χώσει σε καμιά υπόγα και θα τον εξορκίζανε πρωί μεσημέρι βράδι πρίν το φαγητό. Χώρια που η πετονιά από όπου κρεμόταν το μπαστούνι φαινόταν ακόμα κι απο την τηλεόραση. Ρεζιλίκια πράγματα.

Αλλα αυτοί οι τύποι στο Prestige και στο Illusionist κάνανε φοβερά πράγματα. Πορτοκαλιές ανθίζανε, κλουβιά με πουλάκια εξαφανιζόσαντε, έμπαινε ο τύπος από τη μιά πόρτα κι έβγαινε από την άλλη. Δεν είναι φτηνά κόλπα αυτά. Είναι ακριβά κόλπα.

Πέρα από τα κόλπα όμως, και σε κριτικές που διάβασα και σε συζητήσεις που έκανα με γνωστούς και φίλους, διέκρινα μια νίκη του Prestige στα σημεία. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί είχε πιό πολλά κόλπα; Μήπως γιατί τα κορίτσια ήταν απλώς διακοσμητικά; Μήπως γιατί ο χαρακτήρας του Εντουαρντ Νόρτον στο Illusionist δεν είχε τίποτα να αποδείξει σε κανέναν, απλώς ήθελε να κατακτήσει αυτό που αποζητούσε που δεν ήταν ούτε δόξα ούτε λεφτά, σε αντίθεση με τους χαρακτήρες των Hagman και Βale που θυσιάζουν τα πάντα, ακόμα και τους εαυτούς τους, για το τέλειο τρίκ, και συνεπακολούθως είναι απαραίτητο να αποδεικνύουν ποιοί είναι και τι κάνουν τόσο στον εαυτό τους όσο και ο ένας στον άλλον;

Τελικά τί είναι πιο σημαντικό; Το κόλπο, ή το κορίτσι;