Υπάρχουνε λογικές απαιτήσεις..

..αλλά υπάρχουνε και παράλογες.

Σήμερα που λέτε μου συνέβη το εξής. Οπως γνωρίζετε, δουλεύω σε πανεπιστήμιο. Αυτό μου δίνει πρόσβαση στις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.

Ενας λοιπόν γνωστός(όχι φίλος, μέλος της γενικότερης παρέας που συναναστρέφομαι, οι δυό μας δηλαδή δεν έχουμε πάει ποτέ να πιούμε ένα καφέ ή μια μπίρα), με ρωτάει, ονομαστικά (δηλαδή "σε δείχνω τώρα"), από το ΜΠΛΟΓΚ του ("σε δείχνω σε όλους μας τους φίλους και γνωστούς"), αν μπορώ να του βγάλω από τη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο (που νομίζω είναι out of print, άρα ψιλοαναντικατάστατο), και να του το δανείσω να το πάρει σπίτι του.

Σορρι, αλλά δε θα μπορέσω. όχι γιατί δεν εμπιστεύομαι εσένα προσωπικά (που δε θάπρεπε εδώ που τα λέμε γιατί σπίτι έχει ένα σκυλί κι ένα γατί λίαν ζωηρά κι επιπλέον υποψιάζομαι ότι αυτό το βιβλίο θα το κρατούσε πλάι σε λιωμένο μέταλλο για ένα project), αλλά γιατί Απλά Δεν Γίνεται. Πρώτον, το απαγορεύει ο κανονισμός (ψιλοπράγματα, θα μου πείτε, όλοι το κάνουνε), δεύτερον στ'αλήθεια, δεν γνωριζόμαστε και από χτές, και τρίτον είναι πολλά τα λεφτά Αρη. Η καλύτερα, είναι βαριά τα πρόστιμα Φαίδρα. Και καλά να κάνω εγώ τη μαλακία, να την πληρώσω. Αλλά να την κάνει άλλος στην καμπούρα μου? Προσέχω για να έχω.

Αντι όμως να του πώ όλα αυτά που μπορεί και να τον πείραζαν, του απάντησα "Ξέρεις, μωρέ, μου είχε τύχει στο παρελθόν μια περίπτωση παρόμοια και με κερμάσανε, και από τότε δεν το κάνω για κανέναν. Αν θές, πάμε παρέα στη βιβλιοθήκη όποτε θές να το δείς εκεί".

Σημείωσις, η λέξη "κανένας".

Και μου απαντάει το παλληκάρι λέμε, μα εγώ δεν είμαι κανένας τυχαίος, μπλα, μπλά, και δεν μπορώ να πιστέψω ειλικρινά πως έχεις τέτοια χαμηλή γνώμη για μένα, μπλα, μπλά, αλλά σέβομαι την απόφασή σου.

ΟΡΙΣΤΕ;

Κάτσε, Ρε, Μάστορα/Ντράμα Κουίν/Γκρινιάρη των εφτά νάνων. Σου είπα πως επειδή εισαι εσύ δεν στη κάνω τη χάρη; Σου είπα πως δεν θα την έκανα σε κανέναν. Αν πραγματικά σεβόσουν την απόφασή μου, θα μου έλεγες κι ευχαριστώ από πάνω που σου διαθέτω χρόνο από το Σαβατοκύριακό μου να κάνεις τα κουμάντα σου. Αντι τούτου με παίρνεις από τα μούτρα επειδή σου είπα (ο, ντιέ ντε λα φράνς) οχι! Λες και στο χρώσταγα ότι θές να σου λέω ναί.

Ρε δε μπάμε καλάααα...