Μετά τη σφοδρή χιονοθύελλα, όπου το χιόνι έπεφτε για ώρες, όταν τελικά κόπασε, το ακολούθησε μια παγωμένη βροχή. Σαν αυτές που ακούμε στα παραμύθια ότι τις στέλνει η κακιά Βασίλισσα των Πάγων, ώστε να σταματήσει από το καλό και όμορφο παλληκάρι να επιτύχει τον σκοπό του.
Οταν ξημέρωσε λοιπόν, ο ήλιος ήταν ψηλά στον ουρανό, ένα θέαμα ξεχασμένο για μέρες. Η παγωνιά παρούσα παντού. Τα κλαδιά των δέντρων, οι θάμνοι, ακόμα και οι φράχτες των σπιτιών ήταν κλεισμένα σε μιά λεπτή αγκαλιά πεντακάθαρου πάγου.
Ετσι, ο ήλιος έστειλε τις ακτίνες του, αν και αδύναμες να ζεστάνουν και να λιώσουν τα χιόνια και τους πάγους, να χρωματίσουν την πλάση με άπειρα ουράνια τόξα. Τα δέντρα, σε έντονη αντίθεση με τον χλωμό γαλάζιο ουρανό, έμοιαζαν σαν να είχαν πάρει φωτιά.
Επειτα ήρθαν τα σύννεφα, γεμάτα καινούργιο χιόνι, και το λαμπερό πρόσωπο κρύφτηκε. Ο ουρανός έγινε κάτασπρος και τα κρυστάλλινα κλαδιά σείστηκαν ελαφρά με τον αέρα. Κρύο.
4 comments:
Επειδή δεν μου αρέσει η αδικία. Πρέπει να ομολογήσω οτι αυτή φωτό είναι πολύ όμορφη. Μου άρεσε. Όπως άλλωστε και το κείμενο.
Καλές αποκριές.
Συμφωνώ κι εγώ με το Γιώργο! Απλά εγώ θα προσθέσω 2 δικά μου στοιχεία-απόψεις στο κείμενο: 1.Πως & το χιόνι έχει τις δικές του μαγευτικές εικόνες & ομορφιές, & 2.Πως πάλι όμως θα ξαναβγεί ο ήλιος...!
Φιλιά & την Καληνύχτα μου!
Πολύ όμορφο κείμενο, καταπληκτική φωτογραφία.
Δεν έχω λόγια.
Σας ευχαριστώ.
Ηλιαχτίδα, καλωσήρθες.
Post a Comment