Tales Along This Road

Ο Άι Ντίνος ο Βαλές ήρθε νωρίς στο σπιτικό μας φέτος. Κάτι σαν τον Άι Βασίλη που πάει παντού πρώτα τα Χριστούγεννα, και μετά κάθεται μια βδομάδα στην μασσαζοκαρέκλα του, κάνει κι ένα ποδόλουτρο με μπουρμπουλήθρες και ξαναζεύει το έλκηθρο με προορισμό την Ψωροκώσταινα. Γιατί πως να το κάνουμε. Στην Ελλάδα όλοι τον περιμένουνε, ανεξαρτήτως ηλικιών, οπότε είναι μανούρα και καλά κάνει και κάθεται μια βδομαδούλα να πάρει δυνάμεις!

Αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα, για άλλον άγιο ξεκινήσαμε να λέμε (μεγάλη η χάρη του). Ηρθε λοιπόν νωρίς και δεν έφερε ούτε σοκολατίδια ούτε λουλουδικά (τα οποία δεν είναι ότι δεν τα εκτιμώ, απλά προτιμώ τα πράγματα που μένουνε - σε συνδυασμό με τα πράγματα που γυαλίζουνε βέβαια!) και μου έφερε ένα CD, το Tales Along this Road των Korpiklaani. Το όνομά τους σημαίνει Ο Λαός του Δάσους και δεν έχει τίποτε να κάνει με αέρια ευγενή η μή. Το φόρτωσα στο Sansa μου και δεν το έχω αφήσει έκτοτε.

Η μουσική που παίζουν είναι, όπως θα ανέμενε κανείς, folk μελωδίες με βιολιά, φλογέρες και ακκορντεόν (το οποίο σημειωτέον το σιχαίνομαι όταν είναι μόνο του, ίσως γιατί μου θυμίζει επαίτες στον ηλεκτρικό), με μια metal μπάντα από πίσω και μιά δίκαση να σπριντάρει μέχρι να πείς έλεος.

Το λατρεύω. Ισως όχι σαν κάποιες άλλες μπάντες με πιό ποικολότροπες συνθέσεις, αλλά αυτή η ευθύτητα που αποπνέουν είναι καμιά φορά αυτό που έχει λείψει από τα ακούσματα των καιρών μας.