Και κάτι που έχω καιρό να κάνω..

..μεσαιωνική ποίηση. Αυτή τη φορά εις την Σουηδικήν.

(περίληψις: Η βουνίσια τρόλλ (Bergatroll) προσφέρει γάμο στον καλό ιππότη Mannelig (Herr Mannelig) μαζί με εκατό κιλά προίκα - ζωντανά, όπλα, ασπρόρουχα - αλλά αυτός την αρνείται γιατί δεν είναι καλη χριστιανή γυναίκα αλλά γέννημα του διαβόλου και κάποιας Necken αγνώστων λοιπόν στοιχείων. Η βουνίσια τρόλλ αντί να τον κόψει στα δύο με το σπαθί της προίκας απλά την κάνει με ελαφρά καταριώντας την μοίρα της, μιας και ο γάμος θα έδινε τέλος στα βάσανά της. Πολύ μεγαλόψυχη την βρίσκω)


Herr Mannelig

Bittida en morgon innan solen upprann
Innan foglarna började sjunga
Bergatrollet friade till fager ungersven
Hon hade en falskeliger tunga

:Herr Mannelig herr Mannelig trolofven i mig
För det jag bjuder så gerna
I kunnen väl svara endast ja eller nej
Om i viljen eller ej:

Eder vill jag gifva de gångare tolf
Som gå uti rosendelunde
Aldrig har det varit någon sadel uppå dem
Ej heller betsel uti munnen

Eder vill jag gifva de qvarnarna tolf
Som stå mellan Tillö och Ternö
Stenarna de äro af rödaste gull
Och hjulen silfverbeslagna

Eder vill jag gifva ett förgyllande svärd
Som klingar utaf femton guldringar
Och strida huru I strida vill
Stridsplatsen skolen i väl vinna

Eder vill jag gifva en skjorta så ny
Den bästa I lysten att slita
Inte är hon sömnad av nål eller trå
Men virkat av silket det hvita

Sådana gåfvor toge jag väl emot
Om du vore en kristelig qvinna
Men nu så är du det värsta bergatroll
Af Neckens och djävulens stämma

Bergatrollet ut på dörren sprang
Hon rister och jämrar sig svåra
Hade jag fått den fager ungersven
Så hade jag mistat min plåga

Herr Mannelig herr Mannelig trolofven i mig
För det jag bjuder så gerna
I kunnen väl svara endast ja eller nej
Om i viljen eller ej

ΘΕΛΩΩΩΩΩΩ!!!

Τα σχόλια περιττά.

Ειδα το Blindness

Και θυμήθηκα (όπως και η Σοφία όταν της το συνέστησα) το Children of Men. Παρόμοιο στόρι για το πόσο εύκολο είναι για μια κοινωνία να καταρρεύσει.

Σε συνδυασμό με την φρικαλέα κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, οι παρακάτω σκέψεις πέρασαν από τον κατα τα άλλα εν χειμερία νάρκη εγκέφαλό μου.

Δυο πράγματα είναι σημαντικα να σκεφτεί κανείς.
1. Το πόσο κακομαθημένοι είμαστε. Πόσες επίπλαστες ανάγκες έχουμε υιοθετήσει καθιστώντας τες απολύτως απαραίτητες. Πόσο ανίκανοι είμαστε να λειτουργήσουμε χωρίς εργαλεία που είναι προϊόν των τελευταίων 3ο χρόνων. (Η τουλάχιστον έτσι νομίζουμε)
2. Το πόσο έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στον συνάνθρωπο. Πόσο καχύποπτοι είμαστε απέναντι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζει κάποιος που γνωρίζουμε. Και πόσο δρούμε εμείς προσωπικά με γνώμονα ότι ο άλλος δεν μας εμπιστεύεται έτσι κι αλλιώς. Αυτό δημιουργεί έναν επιπρόσθετο τρόπο σκέψης: Κανείς δεν θέλει να είναι υπεύθυνος ή να αναλάβει ευθύνη για τίποτε, αν δεν του αποφέρει κάτι.

Τα δύο αυτά πράγματα σε συνδυασμο, σε περίπτωση που κάποιο γεγονός δρομολογήσει είτε την ανάγκη να απαρνηθούμε ότι κάνει σήμερα τη ζωή μας εύκολη, είτε την ανάγκη να λειτουργείσουμε ως κοινωνία/ομάδα (και όχι αγέλη), είναι ικανά να μας οδηγήσουν όλους σε απόλυτο χάος.



Γιεεε! Χάος!

?

Θκατά.

Κι έφυγα και μια ώρα νωρίτερα απο τη δουλειά.. για να δώ.. αυτό!

Γκρρρ.


(Υ.Γ. Ασπρα μαλλιά στην κεφαλή, κακά μαντάτα στην αποστολή)

Keep on Galloping

my black horse
carrying me to unknown shores
to these outlandish woods
and with confidence back home

(Jonne Järvelä - ήταν και τα γεννέθλιά του χτές. Η προχτές. )






----

Εβρέχθην σήμερα. Ιούνιος μήνας. Πού να μή βαστούσα κι ομπρέλα. Θα γυρίσει και ο τροχός όμως, χτές έστειλα το κάπαρο δια το κάμπινγκ του επομένου μηνού. Γιέε. Αν δε βρέχει το σουκού, ίσως πάω πάλι και ξιφασκία.

Είδα το The Fall. Πέρα από τα φανταστικάααα χρώματα και φωτογραφήματα, πέρα από τις 2823409 διαφορετικές τοποθεσίες στις οποιες γυρίστηκε, η ταινία αυτή είναι σημαντική στο οτι θυμίζει πόσο απαραίτητο είναι να μη ξεχνάμε ποτέ πόσο δυνατό παιχνίδι είναι μια μάσκα φτιαγμένη από εφημερίδα. Κατίνκα, θέλω να σου τσιμπίσω το μαγουλίδι. Επανειλλημένως.

Σκόρπιες σκέψεις

Mετά από πάρα πολύ καιρό άκουσα σήμερα το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Και αναρωτήθηκα τί σόι άνθρωπος θα ήταν ο Λοΐζος σήμερα αν ζούσε.

Επίσης αναρωτήθηκα ποιά ατυχής απόχρωση θα είναι της μόδας φέτος την άνοιξη.

Δυανύουμε ένα τέλος εποχής, μου φαίνεται, αν κρίνει κανείς από τους θανάτους καλλιτεχνών σημαντικού μεγέθους. Εύχομαι μόνο οι "αντικαταστάτες" τους να είναι υπαρκτή ελπίδα και όχι wishful thinking.

Κατα τα άλλα, είναι άνοιξη, θα έπρεπε να κάνω πιό χαρωπές σκέψεις. Και κάνω, απλά όχι αυτή τη στιγμή!

Αυτό το πόστ..

..ΔΕΝ είναι πρωταπριλιάτικο αστείο.



;)


Είμαι καλά. Απλά εχω μπλόκ του μπλόγκερ.

ΚΑΛΗ Χρονιά!

Γιορτές: Ησυχία, τάξη κι ασφάλεια. Μπύρες. Ένα Σαββατοκύριακο μακρυά από την πόλη στην καρδιά της suburbia. Rock Band & Guitar Hero - γέλια σαν καρβέλια. Κούρα ομορφιάς.

Από αύριο, τα κεφάλια μέσα!