Πράγματα που γυαλίζουν.

Η σπάθη μου όταν βγήκα άνοιγμα στον αντίπαλό μου και του την έχωσα σβίιιιν! στη βάση της μάσκας. Επιτέλους, όλο εγώ σκοτωνόμουν σήμερα!

Το 7 σίδερο καθώς έστειλε μια μπαλιά 100 μέτρα όλα στον αέρα, ή οποία έσκασε με χάρη στο γκαζόν πλάι στο σημαιάκι. Πλίφ! Χαρές και πανηγύρια.

Τα καινούργια μου γιαλιά καθώς τα βάζω μέσα στη θήκη τους για να βγάλω τα γυαλιά ηλίου (που δε γυαλίζουν)..

Γιατί, όπως προείπε το μετεωρολογικό (και ο Κλέαρχος), τρελλή λιακάδα σήμερα - γιέ. Πέρασα όλη τη μέρα έξω, αρνούμενη να γίνω άλλη μία στατιστική των ορδών που χαρακτηρίζονται ως couch potatoes, που δεν βλέπει παραπέρα από τον τηλεοπτικό δέκτη και το μενού της πιτσαρίας, και που δεν έχει ρε παιδί μου χόμπι πέρα από το να βλέπει αθλητικά με τις ώρες. Thanks, but no thanks.

Κάτι τέτοιες μέρες μου θυμίζουν πόσο μα πόσο χρειάζομαι πραγματικές διακοπές. Εχω να κάνω από το 2004 και αρχίζω να κλατάρω. Αν όλα πάνε καλά, προβλέπεται αναχώρησις (όχι για Ελλάδα, δυστυχώς) την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου. Fingers crossed.

Ο σπαρακτικός κυριούλης

Μπορεί να μήν θέλω να αποκαλύψω σε ποιά πόλη μένω (αλλά θα σας κάνω τη χάρη και θα σας πώ πως βρίσκεται στον Νέο Κόσμο), για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσω, και στην τελική είναι δικαίωμα του κάθε μπλόγκερ τί θέλει να αποκαλύψει για τον εαυτό του και τί δε θέλει. Θα σας πώ όμως πως δουλεύω σε μιά γραμματεία σε ένα πανεπιστήμιο. (Τα πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά κι έτσι έχουμε δυο τρία μές στην πόλη να βρίσκονται).

Στο γραφείο μου λοιπόν έχουμε έναν ψύκτη από αυτούς που τους φοράς την "οβίδα" με το νερό. Πέντε γαλλόνια νερό ρε φίλε (ούτε που ξέρω πόσο είναι σε λίτρα, αλλά είναι βαρύ και αυτό μου φτάνει) η οβίδα, και συνήθως παραγγέλνω τέσσερεις-πεντε μαζεμένες, αφ'ενός γιατί τόσες χωράνε στο κουζινάκι/εντευκτήριο και αφετέρου..

..γιατί δεν αντέχω να βλέπω τον Σπαρακτικό Κυριούλη.

Ο Σπαρακτικός Κυριούλης φέρνει το νερό. Ως άλλος Υδροχόος (χωρίς να του χύνονται όμως μιας και οι νεροοβίδες είναι καλά σφραγισμένες για να προστατέψουν κι εμάς και την εταιρία που τις φτιάχνει), στωικά σέρνει το καροτσάκι του από γραφείο σε γραφείο και κάνει τις διανομές του όταν τον ζητήσεις. Εχει ένα στωικό στωικό βλέμμα και μιά λυπητερή λυπητερή και λίγο απολογητική φωνή, και συνήθως σου πιάνει κουβέντα για τον καιρό (να και οι καλοί τρόποι που λέγαμε!) και για το σαββατοκύριακο που είναι κοντά ή μακρυά, ενώ ο ίδιος μοιάζει να βρίσκεται ο μισός κοντά και ο άλλος μισός κάπου μακριά.

Πρώτη φορά τον είδα λίγο πρίν τα Χριστούγεννα, όταν είχα πρωτοπιάσει δουλειά. Αφού μας τελείωσε το νερό (ο ψύκτης κάνει και ζεστό και κρύο νερό, οπότε όλοι είχαμε πάθει μέγα κακό αφού ούτε καφέ ούτε τσάι ούτε τίποτε δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε), έπρεπε να μυρίσω τα νύχια μου για το πώς να παραγγείλω καινούργιες φιάλες. Την βρήκα την λύση, και την άλλη μέρα κι όλας ηρθε ο σπαρακτικός κυριούλης με το καροτσάκι.

Ητανε παρα πολυ λυπημένος και ενώ αναρωτιόμουν τον λόγο, δε χρειάστηκε να τον ρωτήσω γιατί. Ισως εκείνην την περίοδο είχε κάνει την ίδια κουβέντα με όλες τις γραμματείς και διοικητικούς υπαλλήλους του πανεπιστημίου. Πόσο μαύρες γιορτές θα κάνει τώρα που έχασε τη γυναίκα του.

Χαλάστηκα πολύ. Ηθελα να του πώ κάτι και δεν ήξερα τί. Τί να του πείς άλλωστε; Τί να πείς σε κάποιον που απ'ότι φαίνεται θα σέρνει το καροτσάκι καθε μέρα, τρέμοντας τις γιορτές και περιμένοντας βασικά τίποτα;

Svmer is icumen in

(άν το πούμε πολλές πολλές φορές, μπορεί και να γίνει κι όλας!)

Svmer is icumen in,

Lhude sing cuccu!

Groweþ sed and bloweþ med

And springþ þe wde nu,

Sing cuccu!

Awe bleteþ after lomb,

Lhouþ after calue cu.

Bulluc sterteþ, bucke uerteþ,

Murie sing cuccu!

Cuccu, cuccu, wel singes þu, cuccu;

Ne swik þu nauer nu.

Μπορεί να νομίζετε πως έχω μανία με τον καιρό.

Αλλά δεν έιναι ακριβώς έτσι. Η αλήθεια είναι ότι εδώ στην πόλη που ζώ ο καιρός είναι απλά απρόβλεπτος. Κουκουρούκου. Οτινάναι. Ιδίως άνοιξη και φθινόπωρο είναι λες και έπεσα στα σκληρά ναρκωτικά ένα πράγμα. Τη Δευτέρα θες να βάλεις το πεδιλάκι και το σκέφτεσαι επειδή δεν έχεις κάνει ακόμα πεντικιούρ αυτή τη σαιζόν, και την Τετάρτη απλώνεις το χέρι και διαλέγεις τη μπότα με το γουναρικό γιατί αλλιώς θα βγάλεις κρυοπάγημα.

Για μερικούς είναι ανυπόφορο. Για μένα είναι απλά διασκεδαστικό.

Είναι και πρακτικό σύν τοις άλλοις. Για παράδειγμα, ρούχα και παπούτσια στο σπίτι μου δεν ξεχωρίζονται σε καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα, είναι όλα μαζί πακέτο. Μόνο μερικά χοντρά χοντρά πουλόβερ και το μεγάλο παλτό ξεχωρίζουν, μιας και τα βάζω στην ναφθαλίνη. Ολα τα άλλα είναι υποψήφια προς φόρεσιν τουλάχιστον 9 από τους 12 μήνες το χρόνο, οπότε γιατί να ζορίζομαι και να ανεβοκατεβάζω ρούχα απο κρεμάστρες σε ντουλάπια και τούμπαλιν, όπως κάνει η κυρία μητέρα μου εν Ελλάδι;

Συν τοις άλλοις, το ομιλείν δια τον καιρόν είναι δείγμα καλών τρόπων. Μη χέσω.

Θα ακολουθήσει μεσαιωνική ποίηση, σχετική με τον καιρό κι αυτή, σε προσεχή καταχώρηση. (Αυτό μας δείχνει ότι οι άνθρωποι στον μεσαίωνα παρόλο που έτρωγαν με τα χέρια, είχαν την φήμη των άπλυτων και γενικώς ζούσαν με την πιό σκληροπυρηνική θρησκεία αγκαζέ, είχαν τουλάχιστον καλούς τρόπους! )

O καιρός προβλέπεται αίθριος.

Γιουχου. Quite About Time

Εδώ στην πόλη που ζώ, υπάρχουν δυό ειδών κτίρια με διαμερίσματα. Κανονικές πολυκατοικίες που χτίστηκαν με το σκεπτικό να διαιρεθούν σε διαμερίσματα ευθύς εξ αρχής, και παλιά σπίτια που οι ιδιοκτήτες τα διαίρεσαν κακήν κακώς έτσι ώστε να βγάζουν τρία ή τέσσερα νοίκια από ένα παλιό αρχοντικό με 4-5 κρεββατοκάμαρες και λοιπές "ανέσεις".

Εγώ, παρόλο που η προοπτική να ζώ σε ένα χώρο με κάποιο χαρακτήρα με ενθουσιάζει, έμεινα μακριά από τα διαιρεμένα σπίτια. Κάτι τα παλιά υδραυλικά και ηλεκτρικά, κάτι η έλλειψη ασανσέρ, κάτι το πάνω κάτω στο κοινόχρηστο πλυντήριο-στεγνωτήριο.. Ετσι από το τσιμεντένιο κλουβί της πόλης που άφησα κατέληξα στο τούβλινο (ευτυχώς, το μπετόν εδώ δεν πολυπροορίζεται για οικοδομές, μάλλον επειδή εδώ δεν μας κάνει σεισμούς!) κλουβάκι της πόλης που ζώ.

Και που το οποίο έχει κοινόχρηστη πισίνα και γήπεδο του τέννις, και αμα δεν τα ανοίξουνε τώρα που έφτιαξε ο καιρός, θα κάνω σαν τον πιτσιρικά στον Αστερίξ Στην Ισπανία και θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να πάθω κάτι.

Επίσης. Στα άμεσα σχέδια αγοράς συμπεριλαμβάνεται καλάθι για πικνίκ, κομπλέ με πιάτα, μαχαιροπήρουνα, κολονάτα ποτήρια, καρρώ τραπεζομάντιλο και μπωλάκι για τις φράουλες. Τις φράουλες θα τις πάρω από αλλού. Εχω τσεκάρει κάτι γρασίδια πλάι στην πανεπιστημιούπολη, ότι πρέπει να πάρεις μια παρές και ένα προαιρετικό φρίσμπι και να αμοληθείς.

Είπαμε. Ο καιρός προβλέπεται αίθριος. Τα μαγουλάκια κοκκινίζουνε και τα γυμναστήρια γεμίζουν κι αυτά.

Δε σας έχω ξεχάσει.

Απλά δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον η ζωή τελευταία. Ο καιρός ενώ ξεκίνησε να φέρνει άνοιξη ξαναχάλασε ξαφνικά. Τα φυτά μου έπαθαν γενικό πατατράκ. Μόνο τεχνητή αναπνοή που δεν τους έκανα. Θα δείξει. Αλλά ρε παιδί μου, χιόνια Απριλιάτικα, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Είδα το Grindhouse (Rodriguez/Tarantino). Πολύ ενδιαφέρον διπλοταίνιο (for lack of better term). Μια σκέψη: Δύο ιστορίες. Η πρώτη εστιάζει στη γενναιότητα, η άλλη στη δειλία. Τυχαίο;