Κρατήσου σε φόρμα.

Σίγουρα όχι με Φλώρα και εντελώς σίγουρα όχι με Πάστα Φλώρα.

Γενικά κάνω μια προσπάθεια να προσέχω τη διατροφή μου. Ιδίως όταν τρώω σπίτι μου, όπου μπορώ να ελέγχω τί μπαίναι στην κατσαρόλα και στο πιάτο μου, και πόσο.

Σήμερα λοιπόν γύρισα από την ξιφασκία χαρωπή αλλά και εξαντλημένη. Ο διάδρομος της πολυκατοικίας μύριζε πίτσα, αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό να παραγγείλω και να ξεμπερδεύω. Ετσι έφτιαξα μια σαλατούλα, κι αν πεινάσω θα φτιάξω κι άλλη:

Ενα μπώλ χοντροκομμένες πρασινάδες: μαρούλι, ραντίτσιο, ρόκα, ότι έχετε ευχαρίστηση.
Τυρί τριμμένο, μοτσαρέλλα, ή παρμεζάνα ή άλλο κίτρινο, μια-δυο χούφτες.
Μια χούφτα κουκουνάρι (πανάκριβο το άτιμο)
Μια δυο τσιμπιές σχοινόπρασο
Αλάτι, πιπέρι.
Λάδι grapeseed (βρίσκω πως η απουσία έντονης γεύσης το δένει καλύτερα από οτι θα έκανε το ελαιόλαδο).

Σερβίρετε με φρυγανισμένο ψωμί του τόστ ή ότι άλλο άσπρο ψωμί έχετε. Μη γουρουνιάσετε μετά!

Χωρίς τίτλο, αριθ. 1

Mε αφορμή την ανταλλαγή σχολίων στο πόστ περι ταϋλανδέζικου, θα ήθελα να γράψω δυο πραγματάκια για να μην υπάρξουν άλλες παρεξηγήσεις στο μέλλον. Ακούγεται ακραίο και σοβαροφανές και στριμμένο και πιθανώς δυσκοίλιο, αλλά δεν μπορώ βρε παιδί μου να εξηγώ και να ξαναεξηγώ το ίδιο πράγμα.

Οι Ελληνες που μένουν στην Ελλάδα δεν μπορούν να καταλάβουν 100% τους Ελληνες του εξωτερικού. Τελεία και παύλα. Ιδίως αυτούς τους Ελληνες του εξωτερικού που δεν χτίζουν μια μικρή Ελλάδα γύρω τους, αδιάφοροι για το τί κάνουν όλοι οι άλλοι, που δεν αρνούνται να συναναστραφούν με μή Ελληνες, που δεν πάσχουν από το σύνδρομο του «Ελληναρά γαμαωκαιδερνω», που γενικά είναι συμφιλιωμένοι με τη διαφορετικότητα μιας άλλης χώρας και ότι αυτό σημαίνει.

Πάρτε παράδειγμα τη μαμά μου, που ήθελε να πάω να «πιάσω» (τί θα πεί πιάσω;) τον χ ή τον ψ να με «χώσει» σε καμιά δουλειά. Δεν έχει τέτοια εδώ. Την δουλειά μου (με την οποία παρεμπιπτόντως είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη), την κέρδισα με το σπαθί μου, εντυπωσιάζοντας όποιον μου πήρε συνέντευξη τόσο με τις γνώσεις μου όσο και με την εμπειρία μου. Το ποιά είμαι, ποιόν ξέρω και πώς είμαι δυκτυωμένη δεν έχει καμία μα καμία σημασία.

Δε λέω πως ο τόπος που μένω είναι καλύτερος από την Ελλάδα. Δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο. Υπάρχει διαφορετικό. Αλλού τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλού σου σπάνε τα νεύρα. Για παράδειγμα, πας στο σουπερμάρκετ, ο ταμίας σου λέει «γειά σας, τί κάνετε». Ακόμα κι αν σε έχει χεσμένο, δεν θα σου κατεβάσει σαράντα μούτρα επειδή τάραξες την ησυχία του με το καροτσάκι σου. Επίσης στο λεωφορείο. Αν μόλις έχασες το λεωφορείο στη στάση και το πιάσεις στο φανάρι δίπλα του, θα σου ανοίξει την πόρτα να μπείς. Και κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, όλοι λένε «ευχαριστώ» στον οδηγό. Αυτό μου αρέσει. Ομως, όταν πάω σε μία υπηρεσία για μιά δουλειά, αν δεν έχω όλα μου τα χαρτιά, δεν έχει σημασία πόσο θα παρακαλέσω, τη δουλειά μου δεν θα την κάνω, ότι κι αν πώ. Αυτό δεν μου αρέσει – αλλά το καταλαβαίνω. Μπορεί να γκρινιάζουμε για την Ελληνική γραφειοκρατία, αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερα εκεί έξω.

Ας είμαστε λογικοί. Η Ελληνική πραγματικότητα υπάρχει αποκλειστικά εντός των συνόρων. Εξω, υπάρχουν άλλες. Και χωρις αυτή τη διαφορετικότητα, ο κόσμος θα ήταν απελπιστικά βαρετός.

Η καλή νοικοκυρά..

..πού και πού μαγειρεύει με συνταγές. Και μιας και αναφέρθηκε το θέμα στο μπλόγκ της Σοφίας, ευκαιρία να μοιραστώ το curry bowl με όποιον ενδιαφέρεται!

Thai Curry Bowl

Υλικά για 4 άτομα.

• 2-3 κουταλιές της σούπας πάστα thai curry, αναλόγως τί γράφει στη συσκευασία
• 2 κονσέρβες γάλα καρύδας
• Λίγο peanut oil, ή άμα δεν έχεις, ότι λάδι έχεις με μία κουταλιά σούπας φιστικοβούτυρο
• 1-2 στήθη κοτόπουλου, ανάλογα το μέγεθος
• 3-4 καρότα, σε ροδέλες, ή μια δυο χούφτες baby carrots
• 3-4 μέτριες πατάτες ή 2-3 μεγάλες, ξεφλουδισμένες και κομμένες φέτες
• 1-2 πράσινες πιπεριές, ανάλογα πάλι το μέγεθος, κομμένες σε μέγεθος όπως στο γλυκόξινο.
• 1 κονσέρβα bamboo sprouts ή water chestnuts ή ότι άλλο γουστάρεις

• Ρύζι jasmine ή noodles ρυζιού.

Αν θές να επισπεύσεις τη διαδικασία μπορείς να κάψεις πρώτα το κοτόπουλο σε ένα τηγανάκι με λίγο λάδι. Αλλιώς, σε μια κατσαρόλα, ζεσταίνεις πρώτα το γάλα καρύδας. Μετά προσθέτεις το λάδι και το φιστικοβούτυρο, ανακατεύεις καλά, μετά προσθέτεις την πάστα curry και ανακατεύεις να πάει παντού. Μόλις αρχίσει να βράζει, πετάς τα υλικά μέσα με την σειρά που βράζουν, από τα αργότερα στα ταχύτερα, π.χ. πρώτα θα βάλεις το κοτόπουλο και τις πατάτες, μετά τα καρότα, μετά την πιπεριά, μετά τα βλαστάρια ή τα water chestnuts. To αφήνεις αυτό να βράσει σε μέτρια φωτια, μέχρι να μαλακώσουν όλα τα υλικά και να έχει μαγειρευτεί το κοτόπουλο τελείως (μή πάθετε και τίποτε!) και να έχει εξατμιστεί λίγο το γάλα να πυκνώσει.

Εντωμεταξύ βράζεις το ρύζι ή τα νούντλς σύμφωνα με τις οδηγίες του κουτιού, 1-2 φλιτζάνια κατ’άτομο. Σερβίρεις είτε ξεχωριστά, είτε με το κάρι περιχυμένο πάνω στο ρύζι ή τα νούντλς.

Απορίες;

5 παντελώς άχρηστες πληροφορίες για τον εαυτό μου

(Συνήθως σιχαίνομαι να μπλογκάρω για τον εαυτό μου, αλλά μου κόλλησε το τάγκ στο κούτελο και δεν βγαίνει με τίποτε. Γιαυτό θα είμαι σύντομη και όχι και πολύ περιεκτική).

-Εχω παίξει στο Ροδον μπροστά σε καμιά χιλιάρα κόσμο. Δυο φορές.

-Κάνω αναγεννησιακή ξιφασκία σχεδόν έναν χρόνο. Εξακολουθώ να θεωρώ τον εαυτό μου αρχάρια, αλλά προοδεύω.

-Δεν μαγειρεύω σχεδόν ποτέ με συνταγές. Ανοίγω το ψυγείο και τα ντουλάπια μου, βλέπω τι έχω και πράττω αναλόγως. 9 φορές στις 10 αυτό που θα φτιάξω τρώγεται.

-Δεν έχω δίπλωμα οδήγησης αν και βρίσκομαι στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου και δεν σκοπεύω να αποκτήσω.

-Δεν έχω ζήσει ποτέ σε τόπο που να μήν έχει κοντά του πολλά νερά. Είτε θα είμαι δίπλα στη θάλασσα, είται θα περικυκλώνομαι από ποτάμια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να βρίσκομαι διαρκώς σε τόπους με διαρκές μποτιλιάρισμα, αλλά τί να κάνουμε;

Τα κρυστάλλινα δέντρα.

Μετά τη σφοδρή χιονοθύελλα, όπου το χιόνι έπεφτε για ώρες, όταν τελικά κόπασε, το ακολούθησε μια παγωμένη βροχή. Σαν αυτές που ακούμε στα παραμύθια ότι τις στέλνει η κακιά Βασίλισσα των Πάγων, ώστε να σταματήσει από το καλό και όμορφο παλληκάρι να επιτύχει τον σκοπό του.

Οταν ξημέρωσε λοιπόν, ο ήλιος ήταν ψηλά στον ουρανό, ένα θέαμα ξεχασμένο για μέρες. Η παγωνιά παρούσα παντού. Τα κλαδιά των δέντρων, οι θάμνοι, ακόμα και οι φράχτες των σπιτιών ήταν κλεισμένα σε μιά λεπτή αγκαλιά πεντακάθαρου πάγου.

Ετσι, ο ήλιος έστειλε τις ακτίνες του, αν και αδύναμες να ζεστάνουν και να λιώσουν τα χιόνια και τους πάγους, να χρωματίσουν την πλάση με άπειρα ουράνια τόξα. Τα δέντρα, σε έντονη αντίθεση με τον χλωμό γαλάζιο ουρανό, έμοιαζαν σαν να είχαν πάρει φωτιά.

Επειτα ήρθαν τα σύννεφα, γεμάτα καινούργιο χιόνι, και το λαμπερό πρόσωπο κρύφτηκε. Ο ουρανός έγινε κάτασπρος και τα κρυστάλλινα κλαδιά σείστηκαν ελαφρά με τον αέρα. Κρύο.

Tales Along This Road

Ο Άι Ντίνος ο Βαλές ήρθε νωρίς στο σπιτικό μας φέτος. Κάτι σαν τον Άι Βασίλη που πάει παντού πρώτα τα Χριστούγεννα, και μετά κάθεται μια βδομάδα στην μασσαζοκαρέκλα του, κάνει κι ένα ποδόλουτρο με μπουρμπουλήθρες και ξαναζεύει το έλκηθρο με προορισμό την Ψωροκώσταινα. Γιατί πως να το κάνουμε. Στην Ελλάδα όλοι τον περιμένουνε, ανεξαρτήτως ηλικιών, οπότε είναι μανούρα και καλά κάνει και κάθεται μια βδομαδούλα να πάρει δυνάμεις!

Αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα, για άλλον άγιο ξεκινήσαμε να λέμε (μεγάλη η χάρη του). Ηρθε λοιπόν νωρίς και δεν έφερε ούτε σοκολατίδια ούτε λουλουδικά (τα οποία δεν είναι ότι δεν τα εκτιμώ, απλά προτιμώ τα πράγματα που μένουνε - σε συνδυασμό με τα πράγματα που γυαλίζουνε βέβαια!) και μου έφερε ένα CD, το Tales Along this Road των Korpiklaani. Το όνομά τους σημαίνει Ο Λαός του Δάσους και δεν έχει τίποτε να κάνει με αέρια ευγενή η μή. Το φόρτωσα στο Sansa μου και δεν το έχω αφήσει έκτοτε.

Η μουσική που παίζουν είναι, όπως θα ανέμενε κανείς, folk μελωδίες με βιολιά, φλογέρες και ακκορντεόν (το οποίο σημειωτέον το σιχαίνομαι όταν είναι μόνο του, ίσως γιατί μου θυμίζει επαίτες στον ηλεκτρικό), με μια metal μπάντα από πίσω και μιά δίκαση να σπριντάρει μέχρι να πείς έλεος.

Το λατρεύω. Ισως όχι σαν κάποιες άλλες μπάντες με πιό ποικολότροπες συνθέσεις, αλλά αυτή η ευθύτητα που αποπνέουν είναι καμιά φορά αυτό που έχει λείψει από τα ακούσματα των καιρών μας.

Φωτογραφίες

Πρίν μερικά χρόνια, μια αλυσίδα καταστάσεων (μια συναυλία, ένας κολλητός κι ένας υποψήφιος γκόμενος, σε συνδιασμό με την αγιάτρευτή μου περιέργεια) με έβαλαν σε ένα αεροσκάφος της EasyJet (από αυτά που πληρώνεις μια περιουσία για να φάς μισό μπισκότο μέσα στο αεροπλάνο) και με προσγείωσαν στο καταθλιπτικότερο αεροδρόμιο της Αγγλίας, το Luton. Από εκεί, μια το τρένο και μιά το αυτοκίνητο, με πήρε και με πήγε σε διάφορα μέρη.


Πήρα και τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου, μια Olympus του μπαμπά μου που κάποιος του την είχε χαρίσει και ο ίδιος δεν τη χρησιμοποιούσε, μικρή, να χωράει στη βαλίτσα μου.

Μπήκα στο αυτοκίνητο των φίλων μου και ξεκινήσαμε. Εγώ τότε δεν ήξερα τι θα πεί αγγλική εξοχή. Τα χρώματα με γονάτισαν, κι ας ήταν χειμώνας. Ομως, στην μηχανή είχα ασπρόμαυρο φίλμ. Κέντα!

Ε, δεν πειράζει, είπα. Μια χαρά θα βγούνε κι έτσι. Κι όντως, μιά χαρά βγήκανε.

Είναι δύσκολο να γράφεις γράμματα

Γενικώς είναι δύσκολος ο μονόλογος, μάλλον γιατί όταν γράφω φαντάζομαι τον παραλήπτη να κουνάει το κεφάλι του καταφατικά μετά από κάθε φράση: "Ναι.., ναι.., ναι...", το οποίο δεν είναι και ιδιαίτερα εποικοδομητικό.

Είναι όμως ακόμα πιό δύσκολο να γράψεις στον οχτάχρονο κολλητό σου. Δεν πρέπει να βαρεθεί, δεν πρέπει να σκαλώσει, θέλει προσοχή και ο γραφικός χαρακτήρας να μήν μοιάζει με συνταγογράφηση, και κυρίως, μακριά από μεγαλίστικα αστεία.

Αχ, τί άγχος να είσαι ενήλικας!

Πήγα λοιπόν και ειδα τα Παιδια των Ανθρωπων.

Πώπω μάγκα μου, έπαθα μεγάλο κακό. Είναι λέει τώρα το μέλλον, και η μόνη χώρα που δεν τα έχει παίξει τελείως είναι η Αγγλία, κι επειδή όλες οι άλλες χώρε έχουνε καταρρεύσει, τρέχουνε όλοι στο Αγγλικό όνειρο, αλλά οι Βρεττανοί είναι ξύπνιοι και έχουνε κλείσει τα σύνορα για όλους μηδενός εξαιρουμένου, και όποιος μετανάστης πέφτει στα χέρια τους μπαίνει σε κάτι κλουβιά κι απο κεί ποιός ξέρει. Παρ'όλα αυτά, το εθνικιστικό αμόκ δίνει και παίρνει, εντός κι εκτός των "συνόρων". Και σαν να μην τους έφτανε αυτό, ο κόσμος ολόκληρος έχει να δεί γέννηση ανθρώπου κοντά 18 χρόνια, αλλά παρ'όλα αυτά η φόρμουλα της νεότητας έχει εφευρεθεί και τα κίτ αυτοκτονίας πωλουνται όπως πάνω κάτω και τα χαρτομάντηλα.

Μέσα σε αυτήν την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα ξετυλίγεται η ιστορία της ταινίας, σαν μιά σειρά από καλοζυγισμένες γροθιές στο στομάχι.

Δέν υπάρχει κανένας εξωραϊσμός, δε χαρίζεται το παραμικρό ψήγμα περιττής ελπίδας, παρά μόνο το θαύμα που κάνει την ιστορία να τρέχει - η μαγική σχεδόν εγκυμοσύνη ενός κοριτσιού, προερχόμενου όχι από το ουτοπικό Αγγλικό περιβάλλον, αλλά από τον "άλλο κόσμο" - τον κόσμο που δεν περιμένει τίποτα και δεν ελπίζει τίποτα.

Η ταινία σε κάνει να σκέφτεσαι, τί διαφορά έχει η Γερμανίδα κυριούλα που ρωτάει τον πρωταγωνιστή με νεύματα άν έχεις μια μπουκιά ψωμί να της δώσεις, με τον οικονομικό μετανάστη του σήμερα πού έχει ρισκάρει τη ζωή του για να γευτεί το Δυτικό όνειρο? Το ότι είναι προχωρημένης ηλικίας και το κράτος της έπρεπε να είχε προνοήσει για αυτήν? Το ότι προέρχεται από μια χώρα που σήμερα είναι οικονομική δύναμη; Η το ότι ασυναίσθητα πιστεύουμε ότι η Γερμανίδα κυριούλα έτσι κι έφτανε στο Λονδίνο θα μακάριζε την τύχη της και δεν θα περίμενε από την Αγγλία να χτίσει μια μικρή Γερμανιούλα γύρω της για να νιώθει καλύτερα?

Σκέψεις, τις οπόιες ακόμα επεξεργάζομαι, οπότε μην περιμένετε απαντήσεις any time soon.

To μπλόκον του συγγραφέως.

Το οποίο κατευνάζεται ποικιλοτρόπως. Ενας από τους τρόπους που θα χρησιμοποιήσουμε εδώ είναι μια καλή μεζούρα 10χρονου πόρτ Fladgate. 'Ενας άλλος είναι θεραπεία shopping, μαγειρικές, φωτογραφίες, και λοιπά ερεθίσματα που τσιγκλάνε τον εμπρόσθιο λοβό του μπλογκογράφου και του δίνουνε τροφή για κείμενα και λοιπά καμώματα.

Περι τούτου, λοιπόν, επιφυλασσόμεθα για τα περαιτέρω. Πάω να ψωνίσω δηλαδής, κι έρχομαι.

Η συνέχεια στο επόμενο, ντέ!