Χωρίς τίτλο, αριθ. 1

Mε αφορμή την ανταλλαγή σχολίων στο πόστ περι ταϋλανδέζικου, θα ήθελα να γράψω δυο πραγματάκια για να μην υπάρξουν άλλες παρεξηγήσεις στο μέλλον. Ακούγεται ακραίο και σοβαροφανές και στριμμένο και πιθανώς δυσκοίλιο, αλλά δεν μπορώ βρε παιδί μου να εξηγώ και να ξαναεξηγώ το ίδιο πράγμα.

Οι Ελληνες που μένουν στην Ελλάδα δεν μπορούν να καταλάβουν 100% τους Ελληνες του εξωτερικού. Τελεία και παύλα. Ιδίως αυτούς τους Ελληνες του εξωτερικού που δεν χτίζουν μια μικρή Ελλάδα γύρω τους, αδιάφοροι για το τί κάνουν όλοι οι άλλοι, που δεν αρνούνται να συναναστραφούν με μή Ελληνες, που δεν πάσχουν από το σύνδρομο του «Ελληναρά γαμαωκαιδερνω», που γενικά είναι συμφιλιωμένοι με τη διαφορετικότητα μιας άλλης χώρας και ότι αυτό σημαίνει.

Πάρτε παράδειγμα τη μαμά μου, που ήθελε να πάω να «πιάσω» (τί θα πεί πιάσω;) τον χ ή τον ψ να με «χώσει» σε καμιά δουλειά. Δεν έχει τέτοια εδώ. Την δουλειά μου (με την οποία παρεμπιπτόντως είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη), την κέρδισα με το σπαθί μου, εντυπωσιάζοντας όποιον μου πήρε συνέντευξη τόσο με τις γνώσεις μου όσο και με την εμπειρία μου. Το ποιά είμαι, ποιόν ξέρω και πώς είμαι δυκτυωμένη δεν έχει καμία μα καμία σημασία.

Δε λέω πως ο τόπος που μένω είναι καλύτερος από την Ελλάδα. Δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο. Υπάρχει διαφορετικό. Αλλού τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλού σου σπάνε τα νεύρα. Για παράδειγμα, πας στο σουπερμάρκετ, ο ταμίας σου λέει «γειά σας, τί κάνετε». Ακόμα κι αν σε έχει χεσμένο, δεν θα σου κατεβάσει σαράντα μούτρα επειδή τάραξες την ησυχία του με το καροτσάκι σου. Επίσης στο λεωφορείο. Αν μόλις έχασες το λεωφορείο στη στάση και το πιάσεις στο φανάρι δίπλα του, θα σου ανοίξει την πόρτα να μπείς. Και κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, όλοι λένε «ευχαριστώ» στον οδηγό. Αυτό μου αρέσει. Ομως, όταν πάω σε μία υπηρεσία για μιά δουλειά, αν δεν έχω όλα μου τα χαρτιά, δεν έχει σημασία πόσο θα παρακαλέσω, τη δουλειά μου δεν θα την κάνω, ότι κι αν πώ. Αυτό δεν μου αρέσει – αλλά το καταλαβαίνω. Μπορεί να γκρινιάζουμε για την Ελληνική γραφειοκρατία, αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερα εκεί έξω.

Ας είμαστε λογικοί. Η Ελληνική πραγματικότητα υπάρχει αποκλειστικά εντός των συνόρων. Εξω, υπάρχουν άλλες. Και χωρις αυτή τη διαφορετικότητα, ο κόσμος θα ήταν απελπιστικά βαρετός.