Πώπω μάγκα μου, έπαθα μεγάλο κακό. Είναι λέει τώρα το μέλλον, και η μόνη χώρα που δεν τα έχει παίξει τελείως είναι η Αγγλία, κι επειδή όλες οι άλλες χώρε έχουνε καταρρεύσει, τρέχουνε όλοι στο Αγγλικό όνειρο, αλλά οι Βρεττανοί είναι ξύπνιοι και έχουνε κλείσει τα σύνορα για όλους μηδενός εξαιρουμένου, και όποιος μετανάστης πέφτει στα χέρια τους μπαίνει σε κάτι κλουβιά κι απο κεί ποιός ξέρει. Παρ'όλα αυτά, το εθνικιστικό αμόκ δίνει και παίρνει, εντός κι εκτός των "συνόρων". Και σαν να μην τους έφτανε αυτό, ο κόσμος ολόκληρος έχει να δεί γέννηση ανθρώπου κοντά 18 χρόνια, αλλά παρ'όλα αυτά η φόρμουλα της νεότητας έχει εφευρεθεί και τα κίτ αυτοκτονίας πωλουνται όπως πάνω κάτω και τα χαρτομάντηλα.
Μέσα σε αυτήν την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα ξετυλίγεται η ιστορία της ταινίας, σαν μιά σειρά από καλοζυγισμένες γροθιές στο στομάχι.
Δέν υπάρχει κανένας εξωραϊσμός, δε χαρίζεται το παραμικρό ψήγμα περιττής ελπίδας, παρά μόνο το θαύμα που κάνει την ιστορία να τρέχει - η μαγική σχεδόν εγκυμοσύνη ενός κοριτσιού, προερχόμενου όχι από το ουτοπικό Αγγλικό περιβάλλον, αλλά από τον "άλλο κόσμο" - τον κόσμο που δεν περιμένει τίποτα και δεν ελπίζει τίποτα.
Η ταινία σε κάνει να σκέφτεσαι, τί διαφορά έχει η Γερμανίδα κυριούλα που ρωτάει τον πρωταγωνιστή με νεύματα άν έχεις μια μπουκιά ψωμί να της δώσεις, με τον οικονομικό μετανάστη του σήμερα πού έχει ρισκάρει τη ζωή του για να γευτεί το Δυτικό όνειρο? Το ότι είναι προχωρημένης ηλικίας και το κράτος της έπρεπε να είχε προνοήσει για αυτήν? Το ότι προέρχεται από μια χώρα που σήμερα είναι οικονομική δύναμη; Η το ότι ασυναίσθητα πιστεύουμε ότι η Γερμανίδα κυριούλα έτσι κι έφτανε στο Λονδίνο θα μακάριζε την τύχη της και δεν θα περίμενε από την Αγγλία να χτίσει μια μικρή Γερμανιούλα γύρω της για να νιώθει καλύτερα?
Σκέψεις, τις οπόιες ακόμα επεξεργάζομαι, οπότε μην περιμένετε απαντήσεις any time soon.
No comments:
Post a Comment