Σε συνδυασμό με την φρικαλέα κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, οι παρακάτω σκέψεις πέρασαν από τον κατα τα άλλα εν χειμερία νάρκη εγκέφαλό μου.
Δυο πράγματα είναι σημαντικα να σκεφτεί κανείς.
1. Το πόσο κακομαθημένοι είμαστε. Πόσες επίπλαστες ανάγκες έχουμε υιοθετήσει καθιστώντας τες απολύτως απαραίτητες. Πόσο ανίκανοι είμαστε να λειτουργήσουμε χωρίς εργαλεία που είναι προϊόν των τελευταίων 3ο χρόνων. (Η τουλάχιστον έτσι νομίζουμε)
2. Το πόσο έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στον συνάνθρωπο. Πόσο καχύποπτοι είμαστε απέναντι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζει κάποιος που γνωρίζουμε. Και πόσο δρούμε εμείς προσωπικά με γνώμονα ότι ο άλλος δεν μας εμπιστεύεται έτσι κι αλλιώς. Αυτό δημιουργεί έναν επιπρόσθετο τρόπο σκέψης: Κανείς δεν θέλει να είναι υπεύθυνος ή να αναλάβει ευθύνη για τίποτε, αν δεν του αποφέρει κάτι.
Τα δύο αυτά πράγματα σε συνδυασμο, σε περίπτωση που κάποιο γεγονός δρομολογήσει είτε την ανάγκη να απαρνηθούμε ότι κάνει σήμερα τη ζωή μας εύκολη, είτε την ανάγκη να λειτουργείσουμε ως κοινωνία/ομάδα (και όχι αγέλη), είναι ικανά να μας οδηγήσουν όλους σε απόλυτο χάος.
Γιεεε! Χάος!
?
No comments:
Post a Comment