Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο..

..από μια βροχερή μέρα, όταν δεν κάνει κρύο. Η αέρα. Η ομπρέλα φαντάζει αχρείαστη, και η βροχή που πέφτει μοιάζει περισσότερο με ευλογία παρά με ενόχληση.

Θυμάμαι τις καλοκαιρινές βροχές στην Αθήνα, πόσο πιο λαμπερά και φωτεινά και καθαρά φαίνονταν όλα, και πόσο καθάριζε ο αέρας. Ενοιωθες μια σιγουριά, βρε παιδί μου, ότι όσο το νέφος έκρυβε την ατμόσφαιρα (και την ορατότητα), δεν ανέβηκε κανένας επιτήδειος να κλέψει τον Παρθενώνα!

Εδώ οι βροχές μυρίζουν χώμα και φύλλα και γρασίδι. Είναι συχνές την εποχή αυτή. Καμιά φορά βρέχει δυο-τρεις μέρες συνεχώς, με διάφορες διακυμάνσεις, από απλό πλουτς πλουτς μέχρι τρελλή καταιγίδα που καλύτερα κάτσε σπίτι σου και δές τη από το παράθυρο. Ολα ξεπλένονται και καθαρίζουνε και στις ράμπες από τις σκάλες που οδηγούν στον σταθμό του λεωφορείου βλέπεις τη μούρη σου. Οπου να'ναι θα σκάσουν μύτη και τα πρώτα φύλλα και λουλούδια, άλλωστε η άνοιξη έχει αρχίσει από προχτές.

Η άνοιξη βγαίνει από το ανοίγω. Ανοίγει η φύση και ανοίγει η καρδιά μου. Καιρός να ξεσκονίσω τα μπαστούνια του γκόλφ και το καλαθάκι του πικνίκ, έχω σχέδια!

7 χρόνια λιγούρα

Λιγούρα για ποπκόρν εννοείται.

Και με αυτο το πανηλίθιο αστείο (αχαχούουουχα!) θα καταθέσω ενώπιων σας τις 7 αγαπημένες (επί του παρόντος) μου ταινίες.

1.The Lord Of The Rings
2. Interview with a Vampire
3. Braveheart
4. Narnia
5. The Name Of The Rose
6. Pride and Prejudice
7. δεν έχει γυριστεί ακόμα...

δεν ταγκάρω κανέναν γιατί συνήθως είμαι η τελευταία που τα λαμβάνει αυτά, ναι;

Eιδα και τους Τρακόσιους.

Μιας και δεν περίμενα να δώ καμία ιστορική απεικόνιση αλλά εφέ και ξύλο, πέρασα πολύ ωραία. Πιό ωραία από ότι περίμενα. Ο διαολάκος μέσα μου μάλιστα προτείνει πως αμα ο γερο-Ηρόδοτος έβλεπε το έργο θα του άρεσε κι αυτού. Γιατί; Γιατί του άρεσαν οι ωραίες ιστορίες. Του άρεσε αυτό που έβλεπε και κατέγραφε να το κάνει προσιτό στον αναγνώστη του (γιαυτό κι οι ιστορικοί μετά από αυτόν πού και πού γκρινιάζουν με την πάρτη του).

Πέρα από αυτά όμως, μπορεί το στόρι να ήταν αυτό που ήταν, ένα πράγμα όμως στα αλήθεια παραδέχτηκα και χειροκρότησα. Την έντονη διαφορά των Λακεδαιμόνων του μέλανα ζωμού και των δρακόντειων νόμων, και των "χρυσοφόρων Μήδων" με όλα τα συμπαρομαρτούμενα. Εκεί που γκρίνιαξα ήταν η απεικόνιση των Εφόρων. Τί του φταίγανε μωρέ οι κακόμοιροι του σκιτσογράφου, ε;

Μετά από κινηματογραφικές μάπες όπως η Τροία και ο Αλέξανδρος, είναι πραγματικά ενδιαφέρον μια ταινία που δεν βασίζεται σε ιστορικές λεπτομέρειες να καταφέρει καλύτερα να αποδώσει αυτό που εγώ προσωπικά έλπιζα να αποδώσει. Επος.

Κι ένα σχόλιο για τον καιρό τώρα

Miri it is while summer ilast
With fugheles son

Oc nu neheth windes blast
And weder strong

Ei, ei! What this night is long
And ich with wel michel wrong
Soregh and murn and fast

Χεχ.

Ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Κι αυτό με διασκεδάζει.

Κρυπτικό μήνυμα να το διαβάσω αύριο το πρωί να γελάω μόνη μου. Μη δίνετε σημασία, εκτός κι αν είναι απολύτως απαράιτητο.

Φιλούμπες,

Φ.

(id est, πάσως από σύνδρομο too much life και δεν έχω τίποτε το άξιο λόγου να γράψω).

The Illusionist VS. The Prestige?

Σαν πολλοι μάγοι μαζωχτήκαμε. Για κάτσε να τους βάλουμε σε μιά σειρά να δούμε τί τρέχει με δαύτους.

Γενικά από μικρό παιδί δεν ήξερα πως να ανταποκριθώ στα ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Εβλεπα στην τηλεόραση τον Μάικ Λαμάρ (αλήθεια, τον θυμάται κανείς), και ήξερα πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα, γιατί αν στα αλήθεια έκανε το μπαστούνι να κόβει βόλτες από μόνο του, θα τον είχανε χώσει σε καμιά υπόγα και θα τον εξορκίζανε πρωί μεσημέρι βράδι πρίν το φαγητό. Χώρια που η πετονιά από όπου κρεμόταν το μπαστούνι φαινόταν ακόμα κι απο την τηλεόραση. Ρεζιλίκια πράγματα.

Αλλα αυτοί οι τύποι στο Prestige και στο Illusionist κάνανε φοβερά πράγματα. Πορτοκαλιές ανθίζανε, κλουβιά με πουλάκια εξαφανιζόσαντε, έμπαινε ο τύπος από τη μιά πόρτα κι έβγαινε από την άλλη. Δεν είναι φτηνά κόλπα αυτά. Είναι ακριβά κόλπα.

Πέρα από τα κόλπα όμως, και σε κριτικές που διάβασα και σε συζητήσεις που έκανα με γνωστούς και φίλους, διέκρινα μια νίκη του Prestige στα σημεία. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί είχε πιό πολλά κόλπα; Μήπως γιατί τα κορίτσια ήταν απλώς διακοσμητικά; Μήπως γιατί ο χαρακτήρας του Εντουαρντ Νόρτον στο Illusionist δεν είχε τίποτα να αποδείξει σε κανέναν, απλώς ήθελε να κατακτήσει αυτό που αποζητούσε που δεν ήταν ούτε δόξα ούτε λεφτά, σε αντίθεση με τους χαρακτήρες των Hagman και Βale που θυσιάζουν τα πάντα, ακόμα και τους εαυτούς τους, για το τέλειο τρίκ, και συνεπακολούθως είναι απαραίτητο να αποδεικνύουν ποιοί είναι και τι κάνουν τόσο στον εαυτό τους όσο και ο ένας στον άλλον;

Τελικά τί είναι πιο σημαντικό; Το κόλπο, ή το κορίτσι;