Γιατί Πράγματα Που Γυαλίζουν?

Γιατί όχι?

Εχω το attention span ενός μπαμπουΐνου σε έξαψη μέσα σε ζωολογικό κήπο. Για να μου αποσπάσεις την προσοχή, καλύτερα να γυαλίζεις. Για να σε μπλογκάρω κι όλας... καλύτερα να είσαι εντελώς λαμέ!

Το downtown επίσης γυαλίζει υπερμέτρως όταν το πλησιάζω με το αυτοκίνητο διασχίζοντας τη γέφυρα πάνω από το ποτάμι. Γυαλίζει και το ποτάμι από τα πολλά φώτα. Ξεχνάς τη μόλυνσή του και θές να κλείσεις τραπέζι σε ένα από αυτά τα ποταμόπλοια/εστιατόρια.



Γυαλίζει και το μάτι μου που δέν έχω κατέβει Ελλάδα τόσα χρόνια και δεν ξέρω τί θα βρώ σαν πάω. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο πόστ, πόστ που μπορεί να μή γραφτεί ποτέ.

Αυτάαα...

Δε ξερω τι, να παίξω στα παιδιά..

Σε απλά Ελληνικά, δεν έχω και τίποτε να πώ. περιμένω να βγεί ο Μπέογουλφ να πάω να τον διώ μαζί με κάτι άλλα έργα (Golden Compass ερχεται εις το μυαλόν μου), τα δόντια μου περάσανε, ο Μπόμπ δεν με έχει απογοητεύσει ακόμα (όχι οτι δεν τρώω ξύλο καταραμένο στην προπόνηση, αλλά λέμε τώρα), και έλεγα τι δεν έχω βάλει στο μπλόγκ τελευταία;

Μεσαιωνικό ποιηματάκι.

Αντε λοιπον μια tourdion για το τσακίρ κέφι, υπό του αγαπημένου μου συνθέτου της περιόδου, Ανωνύμου. (αχαχούχα).

Quand je bois du vin clairet,
Ami tout tourne, tourne, tourne, tourne,
Aussi désormais je bois Anjou ou Arbois, :|
|: Chantons et buvons, à ce flacon faisons la guerre,
Chantons et buvons, les amis, buvons donc! :|
Quand je bois du vin clairet,
Ami tout tourne, tourne, tourne, tourne,
Aussi désormais je bois Anjou ou Arbois.

Buvons bien, là buvons donc
A ce flacon faisons la guerre.
Buvons bien, là buvons donc
Ami, trinquons, gaiement chantons.
|: En mangeant d'un gras jambon,
À ce flacon faisons la guerre!

Buvons bien, buvons mes amis,
Trinquons, buvons, vidons nos verres.
Buvons bien, buvons mes amis,
Trinquons, buvons, gaiement chantons.
|: En mangeant d'un gras jambon,
À ce flacon faisons la guerre!

Le bon vin nous a rendus gais, chantons,
Oublions nos peines, chantons.

Σε ελεύθερη μετάφραση, πίνω και μεθώ κι έχω και πέντε έξι φιλαράκια να λέμε καμια μλκία να περνά η ώρα.

Τηλεγραφικά γιατί μόλις πιάσανε τα παυσίπονα.

• Πήγα διακοπές και πέρασα σπαθάτα (κυριολεκτικά, αγόρασα ένα ξίφος και το ονομάσαμε Μπόμπ. )
  
• Γύρισα και δεν μου πολυάρεσε που πήγα στη δουλειά...
• Πόνεσε ο φρονιμίτης μου και πήγα στο γιατρό
• Γνωματευση: Ελα την άλλη βδομάδα να τους βγάλουμε όλους.
  

Οπερ και εγένετο. Η φιλενάς σας ομοιάζει με τον Κέρμιτ τον Βάτραχο και την βγάζει πέρα μόνο με γενναιόδωρες ποσότητες υδροκοδόνης. Γιάμ γιάμ. Θα περάσει όμως κι αυτό και τότε... ντουγρού για νέες περιπέτειες!

Αρχίσαν τα σχολεία

Και συγκεκριμένα τα πανεπιστήμια.

Το βλέπεις στους δρόμους όπου εκατοντάδες μετα έφηβοι με ολοκαίνουργια σακίδια, ολοκαίνουργια κουρέματα, παπούτσια, χαμόγελα κι ένα χαμένο βλέμμα πηγαινοέρχονται στους δρόμους γύρω από την πανεπιστημιούπολη, σε ρωτάνε σε πιά στάση να κατέβουν μέσα στο λεωφορείο, συνωστίζονται στα εστιατόρια στο μεσημεριανό μου διάλλειμα, και γενικά μυρίζουν σαν παιχνίδι που μόλις το έβγαλες από το κουτί του. Καινουργίλα.

(Χάθηκα, το ξέρω, αλλά δεν έχει και πολλά για αναφορά. Πήγα διακοπές, πέρασα τέλεια αλλά έβρεξε, γύρισα, έχω πήξει στη δουλειά, πονάει ο φρονιμίτης μου και πρέπει να τον βγάλω!)

Εδώ είμαι, λυσσάξατε!

Α! Δεν μπορεί κανείς να κάνει ένα μπλογκοδιάλλειμα με την ησυχία του!

Δεν έχω γράψει μιας και δεν έχει γίνει δά και τίποτε άξιο λόγου, το πιό συνταρακτικό πράγμα που έκανα ήταν να ψήσω χάμπουργκερ με τους κολλητούς στις 4 του μηνός και να χαζέψω τα (εντυπωσιακά πράγματι) πυροτεχνήματα από το μπαλκόνι μου. Σε 3 εβδομάδες πάω διακοπές, και αυτό είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι. Ετσι, σκέφτηκα να σας λυτρώσω από πόστς που θα έμοιαζαν κάπως έτσι:

Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω Θέλω διακοπές θελωδιακοπές θέλω

Και ούτω καθ'εξής. Συννενοουά;

Ποστ βιαστικόν ως απόδειξη ότι βρίσκομαι ακόμα εις τα πέριξ

Εχω βαρεθεί να κάνω το λογιστή αυτή την εβδομάδα. Κλείνει το σχολικό έτος και κλείνουμε μαζί και τα κιτάπια μας. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω φύλλα Excel και νούμερα να κολυμπάνε περαδώθε ωσάν μερμηγκοφωλιά που την ανακάτεψαν με ξύλο.

Τουλάχιστον το Σαββατοκύριακο αυτό θα την κάνω για κάμπινγκ. Φυσικά μπορεί να βρέξει, αλλά δε μασάμε!

Υπάρχουνε λογικές απαιτήσεις..

..αλλά υπάρχουνε και παράλογες.

Σήμερα που λέτε μου συνέβη το εξής. Οπως γνωρίζετε, δουλεύω σε πανεπιστήμιο. Αυτό μου δίνει πρόσβαση στις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.

Ενας λοιπόν γνωστός(όχι φίλος, μέλος της γενικότερης παρέας που συναναστρέφομαι, οι δυό μας δηλαδή δεν έχουμε πάει ποτέ να πιούμε ένα καφέ ή μια μπίρα), με ρωτάει, ονομαστικά (δηλαδή "σε δείχνω τώρα"), από το ΜΠΛΟΓΚ του ("σε δείχνω σε όλους μας τους φίλους και γνωστούς"), αν μπορώ να του βγάλω από τη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο (που νομίζω είναι out of print, άρα ψιλοαναντικατάστατο), και να του το δανείσω να το πάρει σπίτι του.

Σορρι, αλλά δε θα μπορέσω. όχι γιατί δεν εμπιστεύομαι εσένα προσωπικά (που δε θάπρεπε εδώ που τα λέμε γιατί σπίτι έχει ένα σκυλί κι ένα γατί λίαν ζωηρά κι επιπλέον υποψιάζομαι ότι αυτό το βιβλίο θα το κρατούσε πλάι σε λιωμένο μέταλλο για ένα project), αλλά γιατί Απλά Δεν Γίνεται. Πρώτον, το απαγορεύει ο κανονισμός (ψιλοπράγματα, θα μου πείτε, όλοι το κάνουνε), δεύτερον στ'αλήθεια, δεν γνωριζόμαστε και από χτές, και τρίτον είναι πολλά τα λεφτά Αρη. Η καλύτερα, είναι βαριά τα πρόστιμα Φαίδρα. Και καλά να κάνω εγώ τη μαλακία, να την πληρώσω. Αλλά να την κάνει άλλος στην καμπούρα μου? Προσέχω για να έχω.

Αντι όμως να του πώ όλα αυτά που μπορεί και να τον πείραζαν, του απάντησα "Ξέρεις, μωρέ, μου είχε τύχει στο παρελθόν μια περίπτωση παρόμοια και με κερμάσανε, και από τότε δεν το κάνω για κανέναν. Αν θές, πάμε παρέα στη βιβλιοθήκη όποτε θές να το δείς εκεί".

Σημείωσις, η λέξη "κανένας".

Και μου απαντάει το παλληκάρι λέμε, μα εγώ δεν είμαι κανένας τυχαίος, μπλα, μπλά, και δεν μπορώ να πιστέψω ειλικρινά πως έχεις τέτοια χαμηλή γνώμη για μένα, μπλα, μπλά, αλλά σέβομαι την απόφασή σου.

ΟΡΙΣΤΕ;

Κάτσε, Ρε, Μάστορα/Ντράμα Κουίν/Γκρινιάρη των εφτά νάνων. Σου είπα πως επειδή εισαι εσύ δεν στη κάνω τη χάρη; Σου είπα πως δεν θα την έκανα σε κανέναν. Αν πραγματικά σεβόσουν την απόφασή μου, θα μου έλεγες κι ευχαριστώ από πάνω που σου διαθέτω χρόνο από το Σαβατοκύριακό μου να κάνεις τα κουμάντα σου. Αντι τούτου με παίρνεις από τα μούτρα επειδή σου είπα (ο, ντιέ ντε λα φράνς) οχι! Λες και στο χρώσταγα ότι θές να σου λέω ναί.

Ρε δε μπάμε καλάααα...

Mεταξύ των φίλων μου...

...δε λέμε Cheers, αλλά Beers!

Και αυτό διότι τυγχάνει να παίζουν μια-δυο μπυραρίες που παράγουν τη δική τους μπύρα, με αποτέλεσμα να μήν αναγκαζόμαστε να πίνουμε τα νεροπλύματα που λέγονται Coors και Miller, δόξα νάχει ο γιαραμπής.

Παρασκευή λοιπόν εχτές, μετά από μια εβδομάδα στη δουλειά δίκοπο μαχαίρι: Το αφεντικό πήγε να κάνει το χαρτοπόντικα στη βιβλιοθήκη ενός άλλου πανεπιστημίου όλη την εβδομάδα που πέρασε πράγμα που σημαίνει πως είχα την άνεση να κάνω της δουλειές μου με βάση τις δικές μου προτεραιότητες. Αυτό σημαίνει δηλαδή πως όλη η δουλειά έγινε πάνω-κάτω την παρασκευή από τη 1 ως τις 5:30 (είχαμε μια προθεσμία κατάθεσης δικαιολογητικών από φοιτητές μέχρι τις πέντε οπότε λέω αφού όλοι οι κάφροι θα έρθουν ακριβώς 4:58, ας κάτσω λίγο παραπάνω να τα βάλω σε σειρά!)

Ευτυχώς το βράδι είχε μπύρα σε μία από αυτές τις μπυραρίες, η οποία μάλιστα σερβίρει και γερμανική κουζίνα. Είχαμε και μια γερμανίδα φίλη μαζί μας η οποία μας είπε αυτό που λέω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ για τα ελληνικά εστιατόρια εκτός Ελλάδος. Δεν έχουν Αυτό Το Κάτι που τα κάνει Ελληνικά (ή γερμανικά ή αρμένικα).

(παρ'όλα αυτά όμως πήρα spaetzel με θαλασσινά και σάλτσα τυριών και ακόμα απορώ πως έχασα ένα κιλό αυτήν την εβδομάδα....)

Speaking of mojitos..

Χτές πήγα για μπιλιάρδο. Είχα να παίξω κανένα δίμηνο και ήμουν πιο σκουριασμένη από πηρούνι που το ξέρασε ο Κορινθιακός. Αλλά το joint δεν είναι κανένα καταγώγι και τα τραπέζια τα πετύχαμε με καινούργιες τσόχες, το οποίο εκανε τα σωστά σωστότερα και τα χάλια καλύτερα να μήν πώ.

Είπα λοιπόν να παραγγείλω ενα mojito μιας και ο συνδυασμός λάιμ και μέντας εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε καλή ιδέα. Μου το φέρνει λοιπόν η σερβιτόρα, και τί να δώ, είχε στουμπώσει την κορυφή του ποτηριού με τουλάχιστον μια χούφτα φρέσκιας μέντας.

Το οποίο μεν εδωκε φανταστική γεύση στο πιοτί, αλλά μετά από λίγο όταν άρχισαν να λιώνουν τα παγάκια, αρχισε να μαραίνεται και να την ρουφάω με το καλαμάκι.

Σουρωτήρι κανείς;

Πάλι η Σοφία φταίει..

..Που μου πέταξε το μπαλίδιον. Δεν το πετάω σε κανένα, είπαμε, είμαι πάντα η τελευταία που τα τσιμπάει αυτά..



~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να μήν έχω έννοιες για τίποτα

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το ξυπνητήρι μου τις καθημερινές, το φώς του ήλιου σουκού και αργίες

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Το Σάββατο ήμουν σε ένα πάρτι Cinco de Mayo..

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Μακάρι νά'ξερα. Μάλλον αυθορμητισμός

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Τα αφήνω όλα για την τελευταία στιγμή..

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που λέμε "honest mistakes".

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Δεν έχω μόνιμες ταυτίσεις.

8. Ποιοί είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Ο ξάδερφός μου ο Μ.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
San Antonio, Texas και Nottingham. Μαγικές πόλεις!

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
J.R.R. Tolkien, Tom Robbins, Douglas Adams

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την αισιοδοξία

12. … και σε μια γυναίκα;
Επίσης.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Αντόνιο Βιβάλντι, Ορλάντο Λάσο

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Δε σφυρίζω ποτέ στο ντούς, μόνο τραγουδάω. Το "Ο Διγενής Ψυχομαχεί", συγκεκριμένα.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Αμάντα, το κορίτσι της γής. Τόμ Ρόμπινς.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Καμία. Περίεργο, ε?

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Μποτιτσέλι, Βερμέερ.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Πράσινο

19. Ποιά θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Να είμαι εδώ που είμαι με μηδενικές απώλειες.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Το χειμώνα πίνω λικέρ καρπών. Amaretto, Frangelico, τέτοια. Και φυσικά Port. Το καλοκαίρι Margaritas, Sangria ή Mojito.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που δεν έμεινα στο επιθυμητό μου βάρος μέχρι σήμερα, αν και το είχα κάποτε φτάσει.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Τον ξερολισμό.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Διαβάζω, βλέπω σινεμά, παίζω Second Life και κάνω ξιφασκία και γκόλφ.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να πεθάνω χωρίς να έχω "χτίσει" κάτι

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Οταν η αλήθεια κάνει τα πράγματα χειρότερα.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Ουδέν κρυπτόν υπό του ηλίου.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Σε βαθιά γεράματα ή στον ύπνο μου. Δε φοβάμαι το θάνατο. Τον πόνο φοβάμαι.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Αν είναι άντρας ή γυναίκα. Και τα νούμερα του λότο όμως δεν θάταν άσχημα!

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Εχω βρεθεί και σε καλύτερη..

Για τρείς λόγους:

1. Επειδή ο Κλέαρχος παραπονέθηκε ότι δε γράφω
2. Επειδή η Σοφία έβαλε την φωτογραφία με το Maypole
3. Επειδή διάβασα τα χαΐρια του Derek με το Vappu και ακολούθησε συνομιλία θρησκειολογικού περιεχομένου

ορίστε οπτικοακουστικό βοήθημα, από την ταινία The Wicker Man (την παλιά με τον Christopher Lee, όχι το νεόκοπο γεώμηλο με τον Nicholas Cage).



In the woods there grew a tree
And a fine, fine tree was he!
And on that tree, there was a limb
And on that limb, there was a branch
And on that branch, there was a nest
And in that nest, there was an egg
And in that egg, there was a bird
And from that bird, a feather came
And on that feather was a bed.
And on that bed, there was a girl
And on that girl, there was a man
And from that man, there was a seed
And from that seed, there was a boy
And from that boy, there was a man
And for that man, there was a grave
And on that grave there grew a tree.

Πράγματα που γυαλίζουν.

Η σπάθη μου όταν βγήκα άνοιγμα στον αντίπαλό μου και του την έχωσα σβίιιιν! στη βάση της μάσκας. Επιτέλους, όλο εγώ σκοτωνόμουν σήμερα!

Το 7 σίδερο καθώς έστειλε μια μπαλιά 100 μέτρα όλα στον αέρα, ή οποία έσκασε με χάρη στο γκαζόν πλάι στο σημαιάκι. Πλίφ! Χαρές και πανηγύρια.

Τα καινούργια μου γιαλιά καθώς τα βάζω μέσα στη θήκη τους για να βγάλω τα γυαλιά ηλίου (που δε γυαλίζουν)..

Γιατί, όπως προείπε το μετεωρολογικό (και ο Κλέαρχος), τρελλή λιακάδα σήμερα - γιέ. Πέρασα όλη τη μέρα έξω, αρνούμενη να γίνω άλλη μία στατιστική των ορδών που χαρακτηρίζονται ως couch potatoes, που δεν βλέπει παραπέρα από τον τηλεοπτικό δέκτη και το μενού της πιτσαρίας, και που δεν έχει ρε παιδί μου χόμπι πέρα από το να βλέπει αθλητικά με τις ώρες. Thanks, but no thanks.

Κάτι τέτοιες μέρες μου θυμίζουν πόσο μα πόσο χρειάζομαι πραγματικές διακοπές. Εχω να κάνω από το 2004 και αρχίζω να κλατάρω. Αν όλα πάνε καλά, προβλέπεται αναχώρησις (όχι για Ελλάδα, δυστυχώς) την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου. Fingers crossed.

Ο σπαρακτικός κυριούλης

Μπορεί να μήν θέλω να αποκαλύψω σε ποιά πόλη μένω (αλλά θα σας κάνω τη χάρη και θα σας πώ πως βρίσκεται στον Νέο Κόσμο), για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσω, και στην τελική είναι δικαίωμα του κάθε μπλόγκερ τί θέλει να αποκαλύψει για τον εαυτό του και τί δε θέλει. Θα σας πώ όμως πως δουλεύω σε μιά γραμματεία σε ένα πανεπιστήμιο. (Τα πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά κι έτσι έχουμε δυο τρία μές στην πόλη να βρίσκονται).

Στο γραφείο μου λοιπόν έχουμε έναν ψύκτη από αυτούς που τους φοράς την "οβίδα" με το νερό. Πέντε γαλλόνια νερό ρε φίλε (ούτε που ξέρω πόσο είναι σε λίτρα, αλλά είναι βαρύ και αυτό μου φτάνει) η οβίδα, και συνήθως παραγγέλνω τέσσερεις-πεντε μαζεμένες, αφ'ενός γιατί τόσες χωράνε στο κουζινάκι/εντευκτήριο και αφετέρου..

..γιατί δεν αντέχω να βλέπω τον Σπαρακτικό Κυριούλη.

Ο Σπαρακτικός Κυριούλης φέρνει το νερό. Ως άλλος Υδροχόος (χωρίς να του χύνονται όμως μιας και οι νεροοβίδες είναι καλά σφραγισμένες για να προστατέψουν κι εμάς και την εταιρία που τις φτιάχνει), στωικά σέρνει το καροτσάκι του από γραφείο σε γραφείο και κάνει τις διανομές του όταν τον ζητήσεις. Εχει ένα στωικό στωικό βλέμμα και μιά λυπητερή λυπητερή και λίγο απολογητική φωνή, και συνήθως σου πιάνει κουβέντα για τον καιρό (να και οι καλοί τρόποι που λέγαμε!) και για το σαββατοκύριακο που είναι κοντά ή μακρυά, ενώ ο ίδιος μοιάζει να βρίσκεται ο μισός κοντά και ο άλλος μισός κάπου μακριά.

Πρώτη φορά τον είδα λίγο πρίν τα Χριστούγεννα, όταν είχα πρωτοπιάσει δουλειά. Αφού μας τελείωσε το νερό (ο ψύκτης κάνει και ζεστό και κρύο νερό, οπότε όλοι είχαμε πάθει μέγα κακό αφού ούτε καφέ ούτε τσάι ούτε τίποτε δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε), έπρεπε να μυρίσω τα νύχια μου για το πώς να παραγγείλω καινούργιες φιάλες. Την βρήκα την λύση, και την άλλη μέρα κι όλας ηρθε ο σπαρακτικός κυριούλης με το καροτσάκι.

Ητανε παρα πολυ λυπημένος και ενώ αναρωτιόμουν τον λόγο, δε χρειάστηκε να τον ρωτήσω γιατί. Ισως εκείνην την περίοδο είχε κάνει την ίδια κουβέντα με όλες τις γραμματείς και διοικητικούς υπαλλήλους του πανεπιστημίου. Πόσο μαύρες γιορτές θα κάνει τώρα που έχασε τη γυναίκα του.

Χαλάστηκα πολύ. Ηθελα να του πώ κάτι και δεν ήξερα τί. Τί να του πείς άλλωστε; Τί να πείς σε κάποιον που απ'ότι φαίνεται θα σέρνει το καροτσάκι καθε μέρα, τρέμοντας τις γιορτές και περιμένοντας βασικά τίποτα;

Svmer is icumen in

(άν το πούμε πολλές πολλές φορές, μπορεί και να γίνει κι όλας!)

Svmer is icumen in,

Lhude sing cuccu!

Groweþ sed and bloweþ med

And springþ þe wde nu,

Sing cuccu!

Awe bleteþ after lomb,

Lhouþ after calue cu.

Bulluc sterteþ, bucke uerteþ,

Murie sing cuccu!

Cuccu, cuccu, wel singes þu, cuccu;

Ne swik þu nauer nu.

Μπορεί να νομίζετε πως έχω μανία με τον καιρό.

Αλλά δεν έιναι ακριβώς έτσι. Η αλήθεια είναι ότι εδώ στην πόλη που ζώ ο καιρός είναι απλά απρόβλεπτος. Κουκουρούκου. Οτινάναι. Ιδίως άνοιξη και φθινόπωρο είναι λες και έπεσα στα σκληρά ναρκωτικά ένα πράγμα. Τη Δευτέρα θες να βάλεις το πεδιλάκι και το σκέφτεσαι επειδή δεν έχεις κάνει ακόμα πεντικιούρ αυτή τη σαιζόν, και την Τετάρτη απλώνεις το χέρι και διαλέγεις τη μπότα με το γουναρικό γιατί αλλιώς θα βγάλεις κρυοπάγημα.

Για μερικούς είναι ανυπόφορο. Για μένα είναι απλά διασκεδαστικό.

Είναι και πρακτικό σύν τοις άλλοις. Για παράδειγμα, ρούχα και παπούτσια στο σπίτι μου δεν ξεχωρίζονται σε καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα, είναι όλα μαζί πακέτο. Μόνο μερικά χοντρά χοντρά πουλόβερ και το μεγάλο παλτό ξεχωρίζουν, μιας και τα βάζω στην ναφθαλίνη. Ολα τα άλλα είναι υποψήφια προς φόρεσιν τουλάχιστον 9 από τους 12 μήνες το χρόνο, οπότε γιατί να ζορίζομαι και να ανεβοκατεβάζω ρούχα απο κρεμάστρες σε ντουλάπια και τούμπαλιν, όπως κάνει η κυρία μητέρα μου εν Ελλάδι;

Συν τοις άλλοις, το ομιλείν δια τον καιρόν είναι δείγμα καλών τρόπων. Μη χέσω.

Θα ακολουθήσει μεσαιωνική ποίηση, σχετική με τον καιρό κι αυτή, σε προσεχή καταχώρηση. (Αυτό μας δείχνει ότι οι άνθρωποι στον μεσαίωνα παρόλο που έτρωγαν με τα χέρια, είχαν την φήμη των άπλυτων και γενικώς ζούσαν με την πιό σκληροπυρηνική θρησκεία αγκαζέ, είχαν τουλάχιστον καλούς τρόπους! )

O καιρός προβλέπεται αίθριος.

Γιουχου. Quite About Time

Εδώ στην πόλη που ζώ, υπάρχουν δυό ειδών κτίρια με διαμερίσματα. Κανονικές πολυκατοικίες που χτίστηκαν με το σκεπτικό να διαιρεθούν σε διαμερίσματα ευθύς εξ αρχής, και παλιά σπίτια που οι ιδιοκτήτες τα διαίρεσαν κακήν κακώς έτσι ώστε να βγάζουν τρία ή τέσσερα νοίκια από ένα παλιό αρχοντικό με 4-5 κρεββατοκάμαρες και λοιπές "ανέσεις".

Εγώ, παρόλο που η προοπτική να ζώ σε ένα χώρο με κάποιο χαρακτήρα με ενθουσιάζει, έμεινα μακριά από τα διαιρεμένα σπίτια. Κάτι τα παλιά υδραυλικά και ηλεκτρικά, κάτι η έλλειψη ασανσέρ, κάτι το πάνω κάτω στο κοινόχρηστο πλυντήριο-στεγνωτήριο.. Ετσι από το τσιμεντένιο κλουβί της πόλης που άφησα κατέληξα στο τούβλινο (ευτυχώς, το μπετόν εδώ δεν πολυπροορίζεται για οικοδομές, μάλλον επειδή εδώ δεν μας κάνει σεισμούς!) κλουβάκι της πόλης που ζώ.

Και που το οποίο έχει κοινόχρηστη πισίνα και γήπεδο του τέννις, και αμα δεν τα ανοίξουνε τώρα που έφτιαξε ο καιρός, θα κάνω σαν τον πιτσιρικά στον Αστερίξ Στην Ισπανία και θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να πάθω κάτι.

Επίσης. Στα άμεσα σχέδια αγοράς συμπεριλαμβάνεται καλάθι για πικνίκ, κομπλέ με πιάτα, μαχαιροπήρουνα, κολονάτα ποτήρια, καρρώ τραπεζομάντιλο και μπωλάκι για τις φράουλες. Τις φράουλες θα τις πάρω από αλλού. Εχω τσεκάρει κάτι γρασίδια πλάι στην πανεπιστημιούπολη, ότι πρέπει να πάρεις μια παρές και ένα προαιρετικό φρίσμπι και να αμοληθείς.

Είπαμε. Ο καιρός προβλέπεται αίθριος. Τα μαγουλάκια κοκκινίζουνε και τα γυμναστήρια γεμίζουν κι αυτά.

Δε σας έχω ξεχάσει.

Απλά δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον η ζωή τελευταία. Ο καιρός ενώ ξεκίνησε να φέρνει άνοιξη ξαναχάλασε ξαφνικά. Τα φυτά μου έπαθαν γενικό πατατράκ. Μόνο τεχνητή αναπνοή που δεν τους έκανα. Θα δείξει. Αλλά ρε παιδί μου, χιόνια Απριλιάτικα, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Είδα το Grindhouse (Rodriguez/Tarantino). Πολύ ενδιαφέρον διπλοταίνιο (for lack of better term). Μια σκέψη: Δύο ιστορίες. Η πρώτη εστιάζει στη γενναιότητα, η άλλη στη δειλία. Τυχαίο;

Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο..

..από μια βροχερή μέρα, όταν δεν κάνει κρύο. Η αέρα. Η ομπρέλα φαντάζει αχρείαστη, και η βροχή που πέφτει μοιάζει περισσότερο με ευλογία παρά με ενόχληση.

Θυμάμαι τις καλοκαιρινές βροχές στην Αθήνα, πόσο πιο λαμπερά και φωτεινά και καθαρά φαίνονταν όλα, και πόσο καθάριζε ο αέρας. Ενοιωθες μια σιγουριά, βρε παιδί μου, ότι όσο το νέφος έκρυβε την ατμόσφαιρα (και την ορατότητα), δεν ανέβηκε κανένας επιτήδειος να κλέψει τον Παρθενώνα!

Εδώ οι βροχές μυρίζουν χώμα και φύλλα και γρασίδι. Είναι συχνές την εποχή αυτή. Καμιά φορά βρέχει δυο-τρεις μέρες συνεχώς, με διάφορες διακυμάνσεις, από απλό πλουτς πλουτς μέχρι τρελλή καταιγίδα που καλύτερα κάτσε σπίτι σου και δές τη από το παράθυρο. Ολα ξεπλένονται και καθαρίζουνε και στις ράμπες από τις σκάλες που οδηγούν στον σταθμό του λεωφορείου βλέπεις τη μούρη σου. Οπου να'ναι θα σκάσουν μύτη και τα πρώτα φύλλα και λουλούδια, άλλωστε η άνοιξη έχει αρχίσει από προχτές.

Η άνοιξη βγαίνει από το ανοίγω. Ανοίγει η φύση και ανοίγει η καρδιά μου. Καιρός να ξεσκονίσω τα μπαστούνια του γκόλφ και το καλαθάκι του πικνίκ, έχω σχέδια!

7 χρόνια λιγούρα

Λιγούρα για ποπκόρν εννοείται.

Και με αυτο το πανηλίθιο αστείο (αχαχούουουχα!) θα καταθέσω ενώπιων σας τις 7 αγαπημένες (επί του παρόντος) μου ταινίες.

1.The Lord Of The Rings
2. Interview with a Vampire
3. Braveheart
4. Narnia
5. The Name Of The Rose
6. Pride and Prejudice
7. δεν έχει γυριστεί ακόμα...

δεν ταγκάρω κανέναν γιατί συνήθως είμαι η τελευταία που τα λαμβάνει αυτά, ναι;

Eιδα και τους Τρακόσιους.

Μιας και δεν περίμενα να δώ καμία ιστορική απεικόνιση αλλά εφέ και ξύλο, πέρασα πολύ ωραία. Πιό ωραία από ότι περίμενα. Ο διαολάκος μέσα μου μάλιστα προτείνει πως αμα ο γερο-Ηρόδοτος έβλεπε το έργο θα του άρεσε κι αυτού. Γιατί; Γιατί του άρεσαν οι ωραίες ιστορίες. Του άρεσε αυτό που έβλεπε και κατέγραφε να το κάνει προσιτό στον αναγνώστη του (γιαυτό κι οι ιστορικοί μετά από αυτόν πού και πού γκρινιάζουν με την πάρτη του).

Πέρα από αυτά όμως, μπορεί το στόρι να ήταν αυτό που ήταν, ένα πράγμα όμως στα αλήθεια παραδέχτηκα και χειροκρότησα. Την έντονη διαφορά των Λακεδαιμόνων του μέλανα ζωμού και των δρακόντειων νόμων, και των "χρυσοφόρων Μήδων" με όλα τα συμπαρομαρτούμενα. Εκεί που γκρίνιαξα ήταν η απεικόνιση των Εφόρων. Τί του φταίγανε μωρέ οι κακόμοιροι του σκιτσογράφου, ε;

Μετά από κινηματογραφικές μάπες όπως η Τροία και ο Αλέξανδρος, είναι πραγματικά ενδιαφέρον μια ταινία που δεν βασίζεται σε ιστορικές λεπτομέρειες να καταφέρει καλύτερα να αποδώσει αυτό που εγώ προσωπικά έλπιζα να αποδώσει. Επος.

Κι ένα σχόλιο για τον καιρό τώρα

Miri it is while summer ilast
With fugheles son

Oc nu neheth windes blast
And weder strong

Ei, ei! What this night is long
And ich with wel michel wrong
Soregh and murn and fast

Χεχ.

Ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Κι αυτό με διασκεδάζει.

Κρυπτικό μήνυμα να το διαβάσω αύριο το πρωί να γελάω μόνη μου. Μη δίνετε σημασία, εκτός κι αν είναι απολύτως απαράιτητο.

Φιλούμπες,

Φ.

(id est, πάσως από σύνδρομο too much life και δεν έχω τίποτε το άξιο λόγου να γράψω).

The Illusionist VS. The Prestige?

Σαν πολλοι μάγοι μαζωχτήκαμε. Για κάτσε να τους βάλουμε σε μιά σειρά να δούμε τί τρέχει με δαύτους.

Γενικά από μικρό παιδί δεν ήξερα πως να ανταποκριθώ στα ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Εβλεπα στην τηλεόραση τον Μάικ Λαμάρ (αλήθεια, τον θυμάται κανείς), και ήξερα πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα, γιατί αν στα αλήθεια έκανε το μπαστούνι να κόβει βόλτες από μόνο του, θα τον είχανε χώσει σε καμιά υπόγα και θα τον εξορκίζανε πρωί μεσημέρι βράδι πρίν το φαγητό. Χώρια που η πετονιά από όπου κρεμόταν το μπαστούνι φαινόταν ακόμα κι απο την τηλεόραση. Ρεζιλίκια πράγματα.

Αλλα αυτοί οι τύποι στο Prestige και στο Illusionist κάνανε φοβερά πράγματα. Πορτοκαλιές ανθίζανε, κλουβιά με πουλάκια εξαφανιζόσαντε, έμπαινε ο τύπος από τη μιά πόρτα κι έβγαινε από την άλλη. Δεν είναι φτηνά κόλπα αυτά. Είναι ακριβά κόλπα.

Πέρα από τα κόλπα όμως, και σε κριτικές που διάβασα και σε συζητήσεις που έκανα με γνωστούς και φίλους, διέκρινα μια νίκη του Prestige στα σημεία. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί είχε πιό πολλά κόλπα; Μήπως γιατί τα κορίτσια ήταν απλώς διακοσμητικά; Μήπως γιατί ο χαρακτήρας του Εντουαρντ Νόρτον στο Illusionist δεν είχε τίποτα να αποδείξει σε κανέναν, απλώς ήθελε να κατακτήσει αυτό που αποζητούσε που δεν ήταν ούτε δόξα ούτε λεφτά, σε αντίθεση με τους χαρακτήρες των Hagman και Βale που θυσιάζουν τα πάντα, ακόμα και τους εαυτούς τους, για το τέλειο τρίκ, και συνεπακολούθως είναι απαραίτητο να αποδεικνύουν ποιοί είναι και τι κάνουν τόσο στον εαυτό τους όσο και ο ένας στον άλλον;

Τελικά τί είναι πιο σημαντικό; Το κόλπο, ή το κορίτσι;

Κρατήσου σε φόρμα.

Σίγουρα όχι με Φλώρα και εντελώς σίγουρα όχι με Πάστα Φλώρα.

Γενικά κάνω μια προσπάθεια να προσέχω τη διατροφή μου. Ιδίως όταν τρώω σπίτι μου, όπου μπορώ να ελέγχω τί μπαίναι στην κατσαρόλα και στο πιάτο μου, και πόσο.

Σήμερα λοιπόν γύρισα από την ξιφασκία χαρωπή αλλά και εξαντλημένη. Ο διάδρομος της πολυκατοικίας μύριζε πίτσα, αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό να παραγγείλω και να ξεμπερδεύω. Ετσι έφτιαξα μια σαλατούλα, κι αν πεινάσω θα φτιάξω κι άλλη:

Ενα μπώλ χοντροκομμένες πρασινάδες: μαρούλι, ραντίτσιο, ρόκα, ότι έχετε ευχαρίστηση.
Τυρί τριμμένο, μοτσαρέλλα, ή παρμεζάνα ή άλλο κίτρινο, μια-δυο χούφτες.
Μια χούφτα κουκουνάρι (πανάκριβο το άτιμο)
Μια δυο τσιμπιές σχοινόπρασο
Αλάτι, πιπέρι.
Λάδι grapeseed (βρίσκω πως η απουσία έντονης γεύσης το δένει καλύτερα από οτι θα έκανε το ελαιόλαδο).

Σερβίρετε με φρυγανισμένο ψωμί του τόστ ή ότι άλλο άσπρο ψωμί έχετε. Μη γουρουνιάσετε μετά!

Χωρίς τίτλο, αριθ. 1

Mε αφορμή την ανταλλαγή σχολίων στο πόστ περι ταϋλανδέζικου, θα ήθελα να γράψω δυο πραγματάκια για να μην υπάρξουν άλλες παρεξηγήσεις στο μέλλον. Ακούγεται ακραίο και σοβαροφανές και στριμμένο και πιθανώς δυσκοίλιο, αλλά δεν μπορώ βρε παιδί μου να εξηγώ και να ξαναεξηγώ το ίδιο πράγμα.

Οι Ελληνες που μένουν στην Ελλάδα δεν μπορούν να καταλάβουν 100% τους Ελληνες του εξωτερικού. Τελεία και παύλα. Ιδίως αυτούς τους Ελληνες του εξωτερικού που δεν χτίζουν μια μικρή Ελλάδα γύρω τους, αδιάφοροι για το τί κάνουν όλοι οι άλλοι, που δεν αρνούνται να συναναστραφούν με μή Ελληνες, που δεν πάσχουν από το σύνδρομο του «Ελληναρά γαμαωκαιδερνω», που γενικά είναι συμφιλιωμένοι με τη διαφορετικότητα μιας άλλης χώρας και ότι αυτό σημαίνει.

Πάρτε παράδειγμα τη μαμά μου, που ήθελε να πάω να «πιάσω» (τί θα πεί πιάσω;) τον χ ή τον ψ να με «χώσει» σε καμιά δουλειά. Δεν έχει τέτοια εδώ. Την δουλειά μου (με την οποία παρεμπιπτόντως είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη), την κέρδισα με το σπαθί μου, εντυπωσιάζοντας όποιον μου πήρε συνέντευξη τόσο με τις γνώσεις μου όσο και με την εμπειρία μου. Το ποιά είμαι, ποιόν ξέρω και πώς είμαι δυκτυωμένη δεν έχει καμία μα καμία σημασία.

Δε λέω πως ο τόπος που μένω είναι καλύτερος από την Ελλάδα. Δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο. Υπάρχει διαφορετικό. Αλλού τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλού σου σπάνε τα νεύρα. Για παράδειγμα, πας στο σουπερμάρκετ, ο ταμίας σου λέει «γειά σας, τί κάνετε». Ακόμα κι αν σε έχει χεσμένο, δεν θα σου κατεβάσει σαράντα μούτρα επειδή τάραξες την ησυχία του με το καροτσάκι σου. Επίσης στο λεωφορείο. Αν μόλις έχασες το λεωφορείο στη στάση και το πιάσεις στο φανάρι δίπλα του, θα σου ανοίξει την πόρτα να μπείς. Και κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, όλοι λένε «ευχαριστώ» στον οδηγό. Αυτό μου αρέσει. Ομως, όταν πάω σε μία υπηρεσία για μιά δουλειά, αν δεν έχω όλα μου τα χαρτιά, δεν έχει σημασία πόσο θα παρακαλέσω, τη δουλειά μου δεν θα την κάνω, ότι κι αν πώ. Αυτό δεν μου αρέσει – αλλά το καταλαβαίνω. Μπορεί να γκρινιάζουμε για την Ελληνική γραφειοκρατία, αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερα εκεί έξω.

Ας είμαστε λογικοί. Η Ελληνική πραγματικότητα υπάρχει αποκλειστικά εντός των συνόρων. Εξω, υπάρχουν άλλες. Και χωρις αυτή τη διαφορετικότητα, ο κόσμος θα ήταν απελπιστικά βαρετός.

Η καλή νοικοκυρά..

..πού και πού μαγειρεύει με συνταγές. Και μιας και αναφέρθηκε το θέμα στο μπλόγκ της Σοφίας, ευκαιρία να μοιραστώ το curry bowl με όποιον ενδιαφέρεται!

Thai Curry Bowl

Υλικά για 4 άτομα.

• 2-3 κουταλιές της σούπας πάστα thai curry, αναλόγως τί γράφει στη συσκευασία
• 2 κονσέρβες γάλα καρύδας
• Λίγο peanut oil, ή άμα δεν έχεις, ότι λάδι έχεις με μία κουταλιά σούπας φιστικοβούτυρο
• 1-2 στήθη κοτόπουλου, ανάλογα το μέγεθος
• 3-4 καρότα, σε ροδέλες, ή μια δυο χούφτες baby carrots
• 3-4 μέτριες πατάτες ή 2-3 μεγάλες, ξεφλουδισμένες και κομμένες φέτες
• 1-2 πράσινες πιπεριές, ανάλογα πάλι το μέγεθος, κομμένες σε μέγεθος όπως στο γλυκόξινο.
• 1 κονσέρβα bamboo sprouts ή water chestnuts ή ότι άλλο γουστάρεις

• Ρύζι jasmine ή noodles ρυζιού.

Αν θές να επισπεύσεις τη διαδικασία μπορείς να κάψεις πρώτα το κοτόπουλο σε ένα τηγανάκι με λίγο λάδι. Αλλιώς, σε μια κατσαρόλα, ζεσταίνεις πρώτα το γάλα καρύδας. Μετά προσθέτεις το λάδι και το φιστικοβούτυρο, ανακατεύεις καλά, μετά προσθέτεις την πάστα curry και ανακατεύεις να πάει παντού. Μόλις αρχίσει να βράζει, πετάς τα υλικά μέσα με την σειρά που βράζουν, από τα αργότερα στα ταχύτερα, π.χ. πρώτα θα βάλεις το κοτόπουλο και τις πατάτες, μετά τα καρότα, μετά την πιπεριά, μετά τα βλαστάρια ή τα water chestnuts. To αφήνεις αυτό να βράσει σε μέτρια φωτια, μέχρι να μαλακώσουν όλα τα υλικά και να έχει μαγειρευτεί το κοτόπουλο τελείως (μή πάθετε και τίποτε!) και να έχει εξατμιστεί λίγο το γάλα να πυκνώσει.

Εντωμεταξύ βράζεις το ρύζι ή τα νούντλς σύμφωνα με τις οδηγίες του κουτιού, 1-2 φλιτζάνια κατ’άτομο. Σερβίρεις είτε ξεχωριστά, είτε με το κάρι περιχυμένο πάνω στο ρύζι ή τα νούντλς.

Απορίες;

5 παντελώς άχρηστες πληροφορίες για τον εαυτό μου

(Συνήθως σιχαίνομαι να μπλογκάρω για τον εαυτό μου, αλλά μου κόλλησε το τάγκ στο κούτελο και δεν βγαίνει με τίποτε. Γιαυτό θα είμαι σύντομη και όχι και πολύ περιεκτική).

-Εχω παίξει στο Ροδον μπροστά σε καμιά χιλιάρα κόσμο. Δυο φορές.

-Κάνω αναγεννησιακή ξιφασκία σχεδόν έναν χρόνο. Εξακολουθώ να θεωρώ τον εαυτό μου αρχάρια, αλλά προοδεύω.

-Δεν μαγειρεύω σχεδόν ποτέ με συνταγές. Ανοίγω το ψυγείο και τα ντουλάπια μου, βλέπω τι έχω και πράττω αναλόγως. 9 φορές στις 10 αυτό που θα φτιάξω τρώγεται.

-Δεν έχω δίπλωμα οδήγησης αν και βρίσκομαι στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου και δεν σκοπεύω να αποκτήσω.

-Δεν έχω ζήσει ποτέ σε τόπο που να μήν έχει κοντά του πολλά νερά. Είτε θα είμαι δίπλα στη θάλασσα, είται θα περικυκλώνομαι από ποτάμια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να βρίσκομαι διαρκώς σε τόπους με διαρκές μποτιλιάρισμα, αλλά τί να κάνουμε;

Τα κρυστάλλινα δέντρα.

Μετά τη σφοδρή χιονοθύελλα, όπου το χιόνι έπεφτε για ώρες, όταν τελικά κόπασε, το ακολούθησε μια παγωμένη βροχή. Σαν αυτές που ακούμε στα παραμύθια ότι τις στέλνει η κακιά Βασίλισσα των Πάγων, ώστε να σταματήσει από το καλό και όμορφο παλληκάρι να επιτύχει τον σκοπό του.

Οταν ξημέρωσε λοιπόν, ο ήλιος ήταν ψηλά στον ουρανό, ένα θέαμα ξεχασμένο για μέρες. Η παγωνιά παρούσα παντού. Τα κλαδιά των δέντρων, οι θάμνοι, ακόμα και οι φράχτες των σπιτιών ήταν κλεισμένα σε μιά λεπτή αγκαλιά πεντακάθαρου πάγου.

Ετσι, ο ήλιος έστειλε τις ακτίνες του, αν και αδύναμες να ζεστάνουν και να λιώσουν τα χιόνια και τους πάγους, να χρωματίσουν την πλάση με άπειρα ουράνια τόξα. Τα δέντρα, σε έντονη αντίθεση με τον χλωμό γαλάζιο ουρανό, έμοιαζαν σαν να είχαν πάρει φωτιά.

Επειτα ήρθαν τα σύννεφα, γεμάτα καινούργιο χιόνι, και το λαμπερό πρόσωπο κρύφτηκε. Ο ουρανός έγινε κάτασπρος και τα κρυστάλλινα κλαδιά σείστηκαν ελαφρά με τον αέρα. Κρύο.

Tales Along This Road

Ο Άι Ντίνος ο Βαλές ήρθε νωρίς στο σπιτικό μας φέτος. Κάτι σαν τον Άι Βασίλη που πάει παντού πρώτα τα Χριστούγεννα, και μετά κάθεται μια βδομάδα στην μασσαζοκαρέκλα του, κάνει κι ένα ποδόλουτρο με μπουρμπουλήθρες και ξαναζεύει το έλκηθρο με προορισμό την Ψωροκώσταινα. Γιατί πως να το κάνουμε. Στην Ελλάδα όλοι τον περιμένουνε, ανεξαρτήτως ηλικιών, οπότε είναι μανούρα και καλά κάνει και κάθεται μια βδομαδούλα να πάρει δυνάμεις!

Αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα, για άλλον άγιο ξεκινήσαμε να λέμε (μεγάλη η χάρη του). Ηρθε λοιπόν νωρίς και δεν έφερε ούτε σοκολατίδια ούτε λουλουδικά (τα οποία δεν είναι ότι δεν τα εκτιμώ, απλά προτιμώ τα πράγματα που μένουνε - σε συνδυασμό με τα πράγματα που γυαλίζουνε βέβαια!) και μου έφερε ένα CD, το Tales Along this Road των Korpiklaani. Το όνομά τους σημαίνει Ο Λαός του Δάσους και δεν έχει τίποτε να κάνει με αέρια ευγενή η μή. Το φόρτωσα στο Sansa μου και δεν το έχω αφήσει έκτοτε.

Η μουσική που παίζουν είναι, όπως θα ανέμενε κανείς, folk μελωδίες με βιολιά, φλογέρες και ακκορντεόν (το οποίο σημειωτέον το σιχαίνομαι όταν είναι μόνο του, ίσως γιατί μου θυμίζει επαίτες στον ηλεκτρικό), με μια metal μπάντα από πίσω και μιά δίκαση να σπριντάρει μέχρι να πείς έλεος.

Το λατρεύω. Ισως όχι σαν κάποιες άλλες μπάντες με πιό ποικολότροπες συνθέσεις, αλλά αυτή η ευθύτητα που αποπνέουν είναι καμιά φορά αυτό που έχει λείψει από τα ακούσματα των καιρών μας.

Φωτογραφίες

Πρίν μερικά χρόνια, μια αλυσίδα καταστάσεων (μια συναυλία, ένας κολλητός κι ένας υποψήφιος γκόμενος, σε συνδιασμό με την αγιάτρευτή μου περιέργεια) με έβαλαν σε ένα αεροσκάφος της EasyJet (από αυτά που πληρώνεις μια περιουσία για να φάς μισό μπισκότο μέσα στο αεροπλάνο) και με προσγείωσαν στο καταθλιπτικότερο αεροδρόμιο της Αγγλίας, το Luton. Από εκεί, μια το τρένο και μιά το αυτοκίνητο, με πήρε και με πήγε σε διάφορα μέρη.


Πήρα και τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου, μια Olympus του μπαμπά μου που κάποιος του την είχε χαρίσει και ο ίδιος δεν τη χρησιμοποιούσε, μικρή, να χωράει στη βαλίτσα μου.

Μπήκα στο αυτοκίνητο των φίλων μου και ξεκινήσαμε. Εγώ τότε δεν ήξερα τι θα πεί αγγλική εξοχή. Τα χρώματα με γονάτισαν, κι ας ήταν χειμώνας. Ομως, στην μηχανή είχα ασπρόμαυρο φίλμ. Κέντα!

Ε, δεν πειράζει, είπα. Μια χαρά θα βγούνε κι έτσι. Κι όντως, μιά χαρά βγήκανε.

Είναι δύσκολο να γράφεις γράμματα

Γενικώς είναι δύσκολος ο μονόλογος, μάλλον γιατί όταν γράφω φαντάζομαι τον παραλήπτη να κουνάει το κεφάλι του καταφατικά μετά από κάθε φράση: "Ναι.., ναι.., ναι...", το οποίο δεν είναι και ιδιαίτερα εποικοδομητικό.

Είναι όμως ακόμα πιό δύσκολο να γράψεις στον οχτάχρονο κολλητό σου. Δεν πρέπει να βαρεθεί, δεν πρέπει να σκαλώσει, θέλει προσοχή και ο γραφικός χαρακτήρας να μήν μοιάζει με συνταγογράφηση, και κυρίως, μακριά από μεγαλίστικα αστεία.

Αχ, τί άγχος να είσαι ενήλικας!

Πήγα λοιπόν και ειδα τα Παιδια των Ανθρωπων.

Πώπω μάγκα μου, έπαθα μεγάλο κακό. Είναι λέει τώρα το μέλλον, και η μόνη χώρα που δεν τα έχει παίξει τελείως είναι η Αγγλία, κι επειδή όλες οι άλλες χώρε έχουνε καταρρεύσει, τρέχουνε όλοι στο Αγγλικό όνειρο, αλλά οι Βρεττανοί είναι ξύπνιοι και έχουνε κλείσει τα σύνορα για όλους μηδενός εξαιρουμένου, και όποιος μετανάστης πέφτει στα χέρια τους μπαίνει σε κάτι κλουβιά κι απο κεί ποιός ξέρει. Παρ'όλα αυτά, το εθνικιστικό αμόκ δίνει και παίρνει, εντός κι εκτός των "συνόρων". Και σαν να μην τους έφτανε αυτό, ο κόσμος ολόκληρος έχει να δεί γέννηση ανθρώπου κοντά 18 χρόνια, αλλά παρ'όλα αυτά η φόρμουλα της νεότητας έχει εφευρεθεί και τα κίτ αυτοκτονίας πωλουνται όπως πάνω κάτω και τα χαρτομάντηλα.

Μέσα σε αυτήν την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα ξετυλίγεται η ιστορία της ταινίας, σαν μιά σειρά από καλοζυγισμένες γροθιές στο στομάχι.

Δέν υπάρχει κανένας εξωραϊσμός, δε χαρίζεται το παραμικρό ψήγμα περιττής ελπίδας, παρά μόνο το θαύμα που κάνει την ιστορία να τρέχει - η μαγική σχεδόν εγκυμοσύνη ενός κοριτσιού, προερχόμενου όχι από το ουτοπικό Αγγλικό περιβάλλον, αλλά από τον "άλλο κόσμο" - τον κόσμο που δεν περιμένει τίποτα και δεν ελπίζει τίποτα.

Η ταινία σε κάνει να σκέφτεσαι, τί διαφορά έχει η Γερμανίδα κυριούλα που ρωτάει τον πρωταγωνιστή με νεύματα άν έχεις μια μπουκιά ψωμί να της δώσεις, με τον οικονομικό μετανάστη του σήμερα πού έχει ρισκάρει τη ζωή του για να γευτεί το Δυτικό όνειρο? Το ότι είναι προχωρημένης ηλικίας και το κράτος της έπρεπε να είχε προνοήσει για αυτήν? Το ότι προέρχεται από μια χώρα που σήμερα είναι οικονομική δύναμη; Η το ότι ασυναίσθητα πιστεύουμε ότι η Γερμανίδα κυριούλα έτσι κι έφτανε στο Λονδίνο θα μακάριζε την τύχη της και δεν θα περίμενε από την Αγγλία να χτίσει μια μικρή Γερμανιούλα γύρω της για να νιώθει καλύτερα?

Σκέψεις, τις οπόιες ακόμα επεξεργάζομαι, οπότε μην περιμένετε απαντήσεις any time soon.

To μπλόκον του συγγραφέως.

Το οποίο κατευνάζεται ποικιλοτρόπως. Ενας από τους τρόπους που θα χρησιμοποιήσουμε εδώ είναι μια καλή μεζούρα 10χρονου πόρτ Fladgate. 'Ενας άλλος είναι θεραπεία shopping, μαγειρικές, φωτογραφίες, και λοιπά ερεθίσματα που τσιγκλάνε τον εμπρόσθιο λοβό του μπλογκογράφου και του δίνουνε τροφή για κείμενα και λοιπά καμώματα.

Περι τούτου, λοιπόν, επιφυλασσόμεθα για τα περαιτέρω. Πάω να ψωνίσω δηλαδής, κι έρχομαι.

Η συνέχεια στο επόμενο, ντέ!